ضرورت است که افراد را سَری باشد 

وگرنه مُلک نگیرد به هیچ روی نظام

به شرط آنکه بداند سر اکابر قوم        

که بی وجود رعیت سری است بی اندام

به نام خداوند جان و خرد!

روز جهانی معلم در رسیده است ودر این دیار همواره از بانگ بلند تجلیل های تصنعی و تحلیل های تفننی در رسانه های رسمی از مقام معلم ، هفت گنبد افلاک پر صداست.

جاهلان قدر می بینند و پخمگان بر صدر می نشینند و نخبگان به غرب می گریزند . ناتُراشیدگان بر صدر نشسته ، منازعت با ناصحان و صالحان مشفق و مسامحت با ملازمان و مقربان مغرض را پیوسته در دستور کار می دارند و بیم بلا را آن قدر می گسترند تا عاقلان، گلیم نوا و شمیم هوا را از گلو و حلقوم حقیقت بیرون نیاورند و خاموشی پیشه کنند. رهروان تدبیر بسته در زنجیرند و خستگانِ شمشیر در تکثیرند. منجنیق آسمان ایران میغ فتنه می بارد و تیغ شحنه می کارد. خشم ها و رشک ها از پی جفا های بی شمار و ستم های بی گُدار،چشم ها را گریان و دلها را بریان کرده است و رقم شقاوت و قلم عداوت به ساحت علم و عالِم از حد فزونی گرفته است. دو وزارتخانه آموزش و پرورش و آموزش عالی در تصفیه معلمان و استادان با یکدیگر به رقابتی سخت و تنگ دست یازیده اند. اساتید و عالمان دانشگاه را اخراج می کنند و چاکران و مداحان بارگاه را به معراج می بَرند. راهزنان علم، بی باکی و گستاخی را از حد گذرانیده اند تا در کسوف و غروب علم و عالِم و در میدانی بی رقیب سروری کنند. قلم هر اندازه در طرح این غمنامه زودتر شتافت، در شرح این ویرانه بیشتر شکافت. فتنه و آشوب از حد گذشته و رخنه و سالوس درسر نشسته. مردان و زنان روشنگر که گرمی می افکنند از دونان ستمگر بی شرمی می بینند. درب دانش را در مدرسه و دانشگاه بر اولالباب می بندند تا بومسیلم ها در کذابی گوی سبقت از هم بربایند. غرض عیان گشته است و هنر نهان. 

چون دهد قاضی به دل رِشوَت قرار

کی شناسد ظالم از مظلوم زار

صدهزاران مومن مظلوم کشت        

 که پناهم دین موسی را و پشت

اینک که روز جهانی معلم فرا رسیده است، قلندران سرو قامت طریقت معلمی یا به عَسس گماردگان دستگاه آموزش و پرورش، معزول و یا به قلم قاضیان همسو با فرامین خواسته شده، محبوس گشته اند.

محمود ملاکی معلم زندانی، عاتکه رجبی و فریبا انامی برخی از معلمانی هستند که غمگنانه به سرنوشت اخراج از آموزش و پرورش دچار گشته اند و رسول بداقی ، هاشم خواستار، اسماعیل عبدی ، جعفر ابراهیمی، مهدی فتحی، اصغر امیرزادگان ، جواد لعل محمدی،حسین رمضانپور، ناهید شیر پیشه و زینب همرنگ معلمان شریفی هستند که همچنان طعم تلخ زندان را سرافرازانه نوش می کنند. گرچه معلمان محبوس تنها به این نامها ختم نمی شود. زین میان معلمان دیگری از استانهای مختلف ایران هم هستند که به بازنشستگی پیش از موعد و تقلیل گروه نایل شده اند که شمار آنها بسی افزون تر از آن است که در این خامه کوتاه گفته آید. 

دردا و دریغا که حسد این بار ساحت آموزش و قامت دانش را رصد کرده تا با خلق انقلاب فرهنگی دوم قدِ بلند و قامت سرافراز آگاهی و بیداری را خمیده نماید بل علم را خوار و عالِم را زار کند.

فرادستان قدرت پنبه در گوش کرده اند و رخنه در هوش برده اند. اصراری که بر هدم و نابودی اصول مهم قانون اساسی همچون اصل ۲۶ (حق تشکل یابی) و اصل ۲٧ ( آزادی اجتماعات) و اصل ۳۰( آموزش رایگان) از سوی مجریان حکومتی تاکنون رفته است، هرگز خصم آنها را چنین دشمنی با این اصول نبوده است که حافظان و ناظران و مجریان قانون خود به جنگ این اصول قانونی رفته اند. مداعبت و ملاعبت با قانون و مسامحت با قانون شکنان، حکایت مدام و شکایت تمام مناصحانی است که آوخ گوشی شنوایی تاکنون برای افغان خویش نیافته اند.وزیران آموزش و پرورش هر بار در درک و فهم جایگاهی که بر آن تکیه زده اند ناتوان تر و بیگانه تر از اسلاف خویشند. وزیر کنونی در مخالفت با اصل سی و آموزش رایگان گوی سبقت را از همه اسلاف خود تمام قد ربوده و در عبارتی شرم آور در دفاع از خصوصی سازی و طبقاتی کردن آموزش در پاسخ خبرنگاری که می گوید به علت هزینه های بالای مدارس غیر دولتی توان ثبت نام فرزندانش را ندارد، اظهار می دارد: 

“شما اگر بخواهید ماشین مدل بالاتری هم بخرید، باید پول بیشتری بدهید”

و چه غمناک است که شروع مهر امسال مصادف شد با غیاب حضور دانش آموزان معصوم و بی گناهی که سال گذشته مظلومانه پرپر شدند. واگر تدبیری بر امور حاکم بود، امروز جای خالی آنها در کلاسهای درس برای معلمان و همکلاسیهایشان، چنین اندوهی عظیم خلق نمی کرد.

این جانب بار دیگر مومنانه و معلمانه و مصلحانه به زعمای امور و به ویژه مصدر نشینان مصطبه ریاست و وزارت هشدار می دهم که از سیاست ” سرهنگیهای فرهنگی” دست شویند و به آموزش به عنوان مادر همه تحولات اساسی در فرایند توسعه بنگرند.

ویرانه را ویرانه تر کردن هنر نیست. نفرین خلقی اندر پی آن است.

نیکوان رفتند و سنتها بماند         

وزلئیمان ظلم و لعنتها بماند

هرکه او بنهاد ناخوش سنتی        

سوی او نفرین رود هر ساعتی

دل خلق را ریش کردن تیشه به ریشه خویش زدن است و راه هلاک پیمودن.

فضا را با قضا بستن ، طریق جَستن از بحران ها و فایق آمدن بر طوفان ها نیست. هوا را تازه و آزادی را بی حد و اندازه کنید. مغز را نیکو و عمل نغز را پیشه ی مینو کنید. بیش از این با خلق خدا در نیاویزید و بررنجوری آنها نیفزایید. اگر به بیم خالق نمی اندیشید، دست کم به حسن عاقبت خویش بیندیشید. از سعایت و شقاوت حذر کنید و به آزادی اگر به مثابه حق بشر نمی نگرید، دست کم برای ملک داری بهتر نظر کنید و نیک بدانید که ظلم ظالم چاه مُظلم را پر خواهد کرد و فغان ضعیفی که امان می خواهد غلغلی در سپاه آسمان اندازد.

 ای که تو از جاه ظلمی می کُنی      

دانک بهرِ خویش چاهی می کَنی  

شهد حلاوت از خلق الله ستاندن و زهر عداوت در حلق آنها نشاندن و جهد تمام بر ظلم مدام ورزیدن، معنایی جز چشمها را دوختن و عالَمی را سوختن ندارد. از کبر و جباریت دلها را لرزاندن و چشمها را گریاندن و غمها را افشاندن، بیخ کَن هر بنیاد است و طریقتی بر باد است . باید این نمرود آتش افروز را به آب صفا و طریق وفا خاموش کرد.

مکن تا توانی دل خلق ریش        

وگر می کُنی می کَنی بیخ خویش

مراعات دهقان کن از بهر خویش    

که مزدور خوشدل کند کار خویش

عزیز قاسم زاده

 زندان لاکان رشت– بند میثاق

۱۴۰۲/۰۷/۱۱