دادگاه ملی حقوق پناهندگی فرانسه که به اختصار (CNDA) نامیده می‌شود، روز پنجشنبه ۱۱ ژوئیه طی حکمی اعلام کرد «تمامی زنان افغان» که به دلیل اقدامات تبعیض‌آمیز طالبان علیه آنها از افغانستان فرار می‌کنند «می‌توانند به وضعیت پناهندگی دست یابند».
دادگاه در این تصمیم بی‌سابقه «زنان افغان» را یک «گروه اجتماعی» دانسته که صرفا به دلیل «عضویت در این گروه» ممکن است مورد تبعیض قرار بگیرند.
در بیانیه این دادگاه آمده است که برای فرانسه «زنان و دختران افغان که جامعه افغانستان بگونه‌ای متفاوت با آنها برخورد می‌کند، باید به عنوان اعضای یک گروه اجتماعی درنظر گرفته شوند و به عنوان پناهنده تحت محافظت قرار بگیرند».
تاکنون صدور چنین حکمی که دارای اهمیت نمادین بالایی است، سابقه نداشته است و به این ترتیب، تنها زن بودن یا دختر بودن در افغانستان می‌تواند به آنها اجازه دهد تا وضعیت پناهندگی در فرانسه را به دست بیاورند.
این دادگاه در بیانیه خود به این موضوع اشاره دارد که گروه طالبان از زمان بازگشت به قدرت در اوت ۲۰۲۱ میلادی «حقوق و آزادی‌های بنیادین زنان و دختران افغان را بویژه با کنار گذاشتن آنها از دولت موقت، تضعیف کرده‌اند. آنها همچنین حق زنان برای سلامتی و آموزش، و حق آزادی آنها برای رفت و آمد را زیر سوال برده‌اند».
قضات این دادگاه همچنین با اتکا به گزارش‌های کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل ادامه می‌دهند که این «اقدامات جدی تبعیض‌آمیز» مترادف همان «اقدامات آزار و اذیت» است که در کنوانسیون ژنو به آنها اشاره شده است.
دادگاه ملی حقوق پناهندگی فرانسه به درخواستهای تجدیدنظر خارجی‌هایی رسیدگی می‌کند که پرونده پناهندگی آنها از سوی دفتر حمایت از پناهندگان و افراد بدون تابعیت فرانسه (Ofpra) رد شده است.
در فرانسه، حق پناهندگی با اتکا به کنوانسیون ژنو ۱۹۵۱ مربوط به وضعیت پناهندگان اعطا می‌شود. در ماده ۱ این کنوانسیون بین‌المللی آمده است که اصطلاح «پناهنده» در مورد هر فردی اطلاق می‌شود که دارای ترسی موجه از آزار و اذیت به دلیل نژاد، مذهب، ملیت، یا عضویت در یک گروه اجتماعی خاص یا داشتن عقاید سیاسی خاص است.
با این وجود، در این کنوانسیون در این باره که چه چیزی یک «گروه اجتماعی» را تشکیل می‌دهد، تعریف روشنی ارائه نشده و این موضوع برعهده قضات گذاشته شده است.
دادگاه ملی حقوق پناهندگی فرانسه، پیش از این استفاده از اصطلاح «گروه اجتماعی» را درباره همجنسگرایان در برخی کشورها مانند مالی، تونس یا مصر به رسمیت شناخته بود.
این اصلاح برای زنانی که می‌خواهند از ازدواج اجباری فرار کنند (از جمله در کشورهای مالی، موریتانی، گینه، بورکینافاسو) و برای زنانی که در معرض خطر ختنه جنسی هستند، از جمله در مصر یا کامرون نیز در نظر گرفته می‌شود.
به این ترتیب تاکنون در فرانسه، تنها زنانی که از ازدواج اجباری فرار می‌کردند یا دختران جوانی که ترس از ختنه جنسی فرار می‌کردند یا زنانی که از دست شبکه‌های فحشا فرار کرده بودند، می‌توانستند از حمایت کنوانسیون ژنو بهره ببرند؛ چراکه از نظر دادگاه، آنها به یک «گروه اجتماعی خاص» تعلق داشتند.
مدت پنج سال است که افغانستان به اولین کشور با بیشترین شمار متقاضیان پناهندگی در فرانسه تبدیل شده است.
بنا بر اعلام دفتر حمایت از پناهندگان و افراد بدون تابعیت (Ofpra) تنها در سال ۲۰۲۲ میلادی ۱۷ هزار و ۱۰۳ درخواست پناهندگی از سوی اتباع این کشور در فرانسه ثبت شده است که ۱۵ درصد از کل درخواستهای متقاضیان از ملیت‌های مختلف را تشکیل می‌دهد.
اعتصاب کارگران پروژه‌ای پیمانی در شرکت‌های نفت و گاز
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت می‌گوید «۲۴ هزار نفر» به اعتصاب کارگران پروژه‌ای صنعت نفت و گاز پیوسته‌اند.
این شورا روز جمعه ۲۲ تیرماه با انتشار بیانه‌ای با اشاره به اینکه اعتصاب این کارگران وارد بیست‌وسومین روز شده، حمایت خود از اعتصاب «متحد و سراسری» را اعلام کرد.
در این بیانیه همچنین به نام «۱۲۳ شرکت» صنعت نفت و گاز اشاره شده که کارگران آن در اعتصاب هستند.
شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت اوایل تیرماه در بیانیه‌ای «حذف پیمانکاران، افزای
در همین زمینه وب‌سایت حقوق‌بشری هرانا هم روز شنبه اعلام کرد جمعی از کارکنان شرکت نفت فلات قاره شاغل در منطقۀ عملیاتی لاوان در اعتراض به عدم رسیدگی به مطالبات‌شان در محل کار خود دست به تجمع زدند.
رسیدگی به «شرایط خوابگاه‌ها، شرایط کاری و ایمنی محیط کار» از دیگر مطالبات کارگران پیمانی صنعت نفت و گاز است که تا کنون به آنها رسیدگی نشده است.
علیرضا میرغفاری، عضو شورای عالی کار، نیز دوم تیرماه در گفت‌وگو با خبرگزاری ایلنا از ارسال پیامک‌های تهدیدآمیز در حمایت از پیمانکاران به کارگران معترض فعال در شبکه‌های اجتماعی خبر داده بود.
در پی افزایش افسارگسیختهٔ نرخ تورم در سالهای گذشته و فاصلۀ زیاد بین درآمد و هزینهٔ خانوار، اصناف و گروه‌های مختلف از جمله کارگران معلمان و بازنشستگان در سالهای اخیر اعتراضات و اعتصابات گسترده‌ای را شکل داده‌اند.
این اقدامات اعتراضی در بحبوحۀ اعتراضات «زن زندگی آزادی» در پی جان باختن مهسا ژینا امینی در بازداشت گشت ارشاد، تحت‌تأثیر اعتراضات خیابانی گستردۀ مردم، تقریباً متوقف شد؛ اما پس از سرکوب اعتراضات، بار دیگر ادامه یافت.
صفحه‌ی ۵ و ۶ از کتاب پاییز ایرانی ــ طراحی و چاپ دیجیتال: پرستو فروهر
این نوشتار برآمده از کاوش در چاقو است؛ جدیدترین کتاب سلمان رشدی که به تازگی منتشر شده و روایتِ او از سوءقصد به جانش در ۱۲ اوت ۲۰۲۲ در آمفی‌تئاتر شهر چاتاکوآ از سوی یک مسلمان متعصب را ارائه می‌دهد. در متن به تمامیِ کتاب نپرداخته‌ام بلکه تنها آن رشته‌هایی از روایت را پی گرفته‌ام که مرا به واکاویِ تجربه‌ها و برداشت‌هایم در عرصه‌ی دادخواهی واداشته‌اند.
در این کتاب نویسنده از مکان سوءقصد نوشته است، از رویارویی‌اش با ضارب و چاقویی که در دست داشته، از دریافت‌هایش در هنگام ضربه‌های مهلک و تعلیق میان زندگی و مرگ، و نیز از تلاش حاضرانِ در صحنه برای مهار مهاجم. کتاب در ادامه، راویِ تعمق و پایداریِ اوست برای چیره شدن بر زخم‌هایی که بر تن و روانِ وی نشسته، و نیز تلاش جانانه‌ی دنیای پیرامون برای نجات جانِ او، برای بهبودی و بزرگداشتش در جایگاه نویسنده‌ای که از قتلی جان به در برده که سالها در کمین او بوده است.
رشدی از فتوای آیت‌الله خمینی، که سبب‌ساز قصدِ قتل اوست، در فصل نخست کتاب، که عنوان آن نیز چاقو است می‌نویسد، درست وقتی که هجومِ پرشتاب ضارب به صحنه‌ی آمفی‌تاتر را به یاد می‌آورد و دویدن او را به سوی خویش روایت می‌کند. در این لحظه است که آن فتوا که سی‌و‌سه سال و نیم قبل صادر شده است در پیکر جوانی سیاه‌پوش با چهره‌ای پوشیده با ماسک سیاه، روی صحنه می‌پرد تا به اجرا در‌آید.
مطالعه‌ی کتاب چاقو برای من، که یکی از بازماندگان قربانیان قتل‌های سیاسی هستم و پدر و مادرم ــ داریوش و پروانه فروهر ــ با حکمی از جنس همان فتوا و ضربه‌های چاقویی از جنس همان چاقو کشته شده‌اند، همراه با جست‌وجویی بوده است، ضرور، ملتهب و پر تعهد. جست‌وجویی برآمده از نیاز عاجل یک بازمانده برای دانستن حقیقتِ آن جنایت که بر عزیز جان‌باخته‌اش رفته است. قتل‌های سیاسیِ دگراندیشان ایرانی و نیز قتل سیاسیِ پدر و مادرم، هنوز و همچنان حقایق ناپیدای بسیار دارد و جست‌وجوی من حالا ۲۵ سال و ۷ ماه است که ادامه یافته.
در طریق همین جست‌وجو بوده است که از ابتدای وقوع جنایت به هر کاربه‌دستی که گفته شد مسئول پیگیری یا مطّلع واقعه است مراجعه کردم. بی‌شمار بار سر دوانده شدم و باز مراجعه کردم، تا یک سال و ده ماه بعد، در آن دفتر کذاییِ دادستانی نظامی، در یک مهلت ده‌روزه و زیر چشم مأموران، آن پرونده‌ی مخوف و آش و لاش را، که قرار بود قتل پدر و مادرم در آن پیگیری شود، خواندم و اینجا و آنجای آن را از روی دست‌خط قاتلان تندنویسی کردم. بعدها نیز بارها آن یادداشت‌های پرُشتاب و کج‌وکوله را بازخوانی کردم و لابه‌لای پرگویی‌هایِ مجرمان، که راست و دروغ را به هم بافته‌‌اند، گیج و درمانده شدم. همچنین آن نوشته‌هایی را خواندم که به نام افشاگری از سوی «خودی‌های پشیمان» منتشر می‌شد و معجونی بود از اطلاعات و ضداطلاعات. ثمره‌‌ی این‌همه، دانسته‌هایی شده است که در متن‌ها و گفت‌وگوهای پرشمار و گاه تکراری تبیین کرده‌ام، و نادانسته‌هایی که بارِ سنگین‌شان همچنان بر وجدانِ ما دادخواهان مانده است.
در این مسیر، آنچه بیش از هر چیز نصیب ذهن من بوده، انزجار و فرسایش است، به همراه خشمی که هر از گاه شعله می‌کشد و کابوس‌هایی که همراهم پیر می‌شوند.
جست‌وجو اما مسیر دیگری را نیز جز این کلنجار رفتن با کلافِ سردرگمِ روایت‌های حکومتی، پیش پایم گذاشته است. از جمله خواندن و شنیدن شهادت دیگر بازماندگان، پیگیری تحقیق‌ها و تحلیل‌های روزنامه‌نگاران مستقل و نهادها و کنشگران راستین حقوق بشر. و نیز خواندن متن‌های نظری در ریشه‌یابی و شناخت تفکرها و ساختارهای تمامیت‌خواه و سرکوبگر، نه تنها در ایران امروز که در طول تاریخ جهان. و البته آشنایی با آن ادبیات و هنری که میراث گرانقدر استقامت انسانی در برابر این ساختارهای انسان‌ستیز هستند. چاقو از این دست ادبیات است.
کتاب را که خریدم انگار شیء داغی در دست داشته باشم، از آن واهمه داشتم. چند روزی روی میز ماند بی‌آنکه بازش کنم. هر بار که به آن نگاه کردم تصویر آن بریدگیِ روی جلد که به جای حرف I در واژه‌ی KNIFE شسته دلم را لرزاند. بریدگی نه شبیه زخم بر تن، که تصویر بریدگیِ کاغذ است، صاف و مستقیم با سایه‌ی سیاهی که از لای برش باریک آن بیرون زده. تصویری استعاری که از آنجا که زخم را به عینه بازنمایی نمی‌کند، مجال تخیل و تداعی می‌دهد. بیننده را به یادآوری وامی‌دارد. این‌گونه تصویرهای سرد و خوددار که ادراکشان به تداعی‌های بیننده وابسته است، سال‌هاست که دست‌مایه‌ی من در تولید کار هنری شده‌اند و هزارتوی پر کلنجار آنها را می‌شناسم. تصویر روی جلد، سیاه و سفید است. من اما رنگ پوست منجمد به یادم می‌آید، رنگ تیره‌ی خونِ دلمه‌بسته، حفره‌های عمیقی که به بافت تیره و مرده‌ی امعاء و احشای منجمد باز شده‌اند.
کتاب را که شروع کردم انگار دنبال آخرین نشانه‌های حیات پدر و مادرم می‌گشتم: در مواجهه با چاقو چه ادراکی از خویش و موقعیت داشتند؟ چه فکری از ذهنشان گذشت؟ چه حسرتی بر دلشان نشست؟ چگونه با مرگ خویش روبرو شدند، همان مرگ که رشدی از آن بازگشته و از آن نوشته است؟ کتاب برایم شده بود عین جعبه‌ی اسرار قتل، مثل جعبه‌سیاهی که از پس سقوط هواپیما می‌تواند افشاگر واقعیت فاجعه باشد. می‌دانم که این انتظاری عجیب و بیش‌ازحد از یک کتاب است. اما از موقعیتی در گذشته ناشی شده که همچنان نیز صادق و حاضر است: از همان غروب که خبر قتل پدر و مادرم منتشر شد، سیلی از روایت‌های فجیع در توصیف چگونگیِ قتل آنان به راه افتاد. سکوت و مخفی‌کاریِ کاربه‌دستان تحقیق، دروغ‌بافیِ بلندگوهای حکومتی و شایعه‌های فجیعی که بی‌مهابا دهان به دهان یا حتی از سوی رسانه‌ها پخش می‌شد، فضای وهم‌آلود و وحشت‌زایی گرد صحنه‌ی قتل می‌ساخت. ما بستگانِ آن دو در گرداب این معجون، به دنبال تکه‌های واقعیت می‌گشتیم. آنچه را می‌شنیدیم مانند قطعه‌های پازل کنار هم می‌گذاشتیم، اما هیچ‌یک به هیچ‌یک وصل نمیشد. روایت‌ها، هولناک و غریب و نامفهوم می‌ماند. هنوز هم وقتی به ساعت‌های طولانی شب قتل پدر و مادرم فکر میکنم، همان گرداب دهان باز می‌کند، که برآمده از ندانستن حقیقت است. اعتراف‌های متهمان از توصیف چگونگیِ قتل‌ها، که بعدها در پرونده خواندم، نیز آنچنان ناقص و پرتناقض هستند، که نه تنها واقعیت را بیان نمی‌کنند بلکه آشکارکننده‌ی عزم جزمِ دم‌ودستگاه طویل امنیتی و قضائی در مخفی کردن آن است.
کتاب را یک‌نفس خواندم. آن جعبه‌سیاه را نیافتم، اما نویسنده اینجا و آنجا با چنان تعهد عمیقی موقعیت دشوار را شکافته است، که رگه‌های باارزشی از تعمق و ادراک را ممکن می‌کند.
یکی از نخستین نکته‌ها در روایت رشدی که تکانم داد و بارها از خود پرسیدم آیا با تجربه‌ی پدر یا مادرم همگون است این بود که وقتی ضارب به سوی رشدی دویده، او خشکش زده است. آیا خشک‌زدگی نمایی از واقعیتِ ناپیدای صحنه‌ی قتل آنان نیز هست؟
چین پارچه از مجموعه‌ی نقش‌ونگارها، چاپ دیجیتال روی پارچه: پرستو فروهر
رشدی می‌نویسد که مثل عروسکی ایستاده تا ضارب ضربه‌هایش را به او بزند. از خود می‌پرسد چرا؟ پاسخ‌های دیگران به این پرسش را می‌نویسد. می‌نویسد، گاهی از فکر کردن به این پرسش حس شرم می‌کند و گاه از خود می‌پرسد که آخر چه می‌توانست بکند؟ سپس «خشک‌زدگیِ» خویش را چنین واکاوی می‌کند: برای قربانیان خشونت، ادراک واقعیت به تزلزل می‌افتد. خشونتْ ضابطه‌های عادی را درهم می‌شکند و فرد قدرت تشخیص را از کف می‌دهد، نمی‌داند چگونه درک کند، چه بکند. می‌نویسد، واقعیت مضمحل می‌شود و جایش را به نامفهومی می‌دهد، و ترس و اضطراب و لختی جای تفکر منطقی را می‌گیرد. او می‌نویسد: «در آن صبح زیبا و در آن محیط دلپذیر، خشونت به من حمله‌ور شد و واقعیت برایم در هم شکست. پس تعجبی ندارد که در آن ثانیه‌های اندک، که برایم مانده بود، نمی‌دانستم چه بکنم.»
این وانهادن خویش در پیشگاهِ خشونت، این «نمی‌دانستم چه بکنم»، که برآمده از ناتوانی از دفاع و حفظ خویش است، نقطه‌ی عطف چیرگیِ بربریت بر زندگی را رقم می‌زند. به نظرم این توصیف نه تنها موقعیت رودرروییِ قربانی با قاتل بلکه موقعیت رویاروییِ جامعه با خشونت و سرکوب لجام‌گسیخته را نیز ملموس می‌کند. مگر در طی این سالها همین چشم در چشم شدن با دریدگی و خشونت و سرکوبِ بی‌امان نبوده است که در بزنگاه اعتراض‌های مردمی، به «خشک‌زدگیِ» جمعی انجامیده؟ آن موقعیت رهایی‌بخش خیزش جمعی را به قعرِ «ترس و اضطراب و لختی» و «نمی‌دانستم چه بکنم» فرو کشیده و فلج کرده است؟
رشدی در ادامه می‌نویسد که وقتی ضارب به او حمله‌ور شده با خود گفته است: «پس تویی. پس او [که سالها قرار بود مرا بکشد] تویی.» این دو جمله‌ی کوتاه بیانگر یقین قربانی‌ست از فرارسیدن موعد اجرای آن فتوای قتل، که سالها از آن در امان مانده بوده، به دست آن ضارب، که حالا روبه‌روی خود می‌بیند: پس این تو هستی که آن مأموریت را اجرا می‌کند. این جمله آن‌قدر برایم آشنا و ملموس بود که انگار از زبان پدرم می‌شنیدم؛ او که این احتمالِ یقینِ قتلِ خویش را به خوبی می‌شناخت. همه‌ی ما که او را از نزدیک می‌شناختیم هم این احتمال یا یقین را می‌شناختیم، حتی بسیاری با او درین‌باره حرف زده بودند. پس از مرگش بسیاری از آنان برایم تعریف کردند که به او چه گفته‌اند و او در پاسخ چه گفته است. از همه‌ی این گفت‌وگوها پیداست که انتظار ضاربِ خویش را داشتن، در مخمصه‌ی قتل زیستن و لحظه‌ی مواجهه با آن را در ذهن حمل کردن، رسم سالهای آخرِ عمرِ پدرم بوده است. و این موقعیت دشوار و پاک‌باختگی بی‌شک منحصر به او نبوده و نیست. همه‌ی آنانی که در برابر این نظامِ فتوا قیام کرده‌اند، کم یا بیش، با یقین قتل خویش رودررو شده‌اند و با آن زیسته‌اند.
اما آنچه پشت‌بند آن جمله‌ی «پس تویی.» از ذهن رشدی گذشته است، از آنِ پدر و مادر من نیست: «چرا امروز؟ این‌همه سال گذشته، چرا حالا، چرا بعد از این‌همه سال؟» رشدی در توضیح می‌نویسد که جهان بی‌شک در این مدت (از هنگام صدور فتوا تا زمان سوءقصد) چرخیده و این فصل به آخر رسیده است. می‌نویسد: «آنچه [ضارب] به سویم می‌آمد و به سرعت نزدیکم می‌شد مسافر زمان بود، شبحی قاتل، برآمده از قعر گذشته.»
آنها که به پدر و مادر من و دیگر قربانیانِ ایرانی چنین قتل‌هایی هجوم بردند اما مأموران حکومتی بوده‌اند که هنوز هم حیّ و حاضر است؛ حکومتی که گرچه ساختارهای فکری‌اش به قعر گذشته تعلق دارد، اما بر زمانِ حال حکم می‌راند. و من از خود می‌پرسم آنان که زیر سلطه‌ی چنین حکومتی زندگی می‌کنند، در تله‌ی آن گرفتارند، با آن مخالفت و حتی مبارزه می‌کنند به چه زمان و جهانی تعلق دارند؟ اگر در جهان رشدی فصل قتل به فتوا به آخر رسیده است، پس وطن ما که بی‌شمار انسان در آن ــ ورای مرزهای جغرافیایی کشور ــ با فتوا به قتل رسیدند، به کدام جهان تعلق دارد؟ در این دوپارگیِ جهان، ایستادگیِ قهرمانانه‌ی ایرانیان بر ضد نظام فتوا و قتل کجا قرار دارد؟ این پرسش‌ها، که از احساس دیده‌نشدن یا از بالا دیده شدن، برآمده، همراه من آمدند و اینجا و آنجای کتاب ظاهر شدند و آن دوپارگیِ جهان را به تلخی به رخ کشیدند. به آن بازخواهم گشت.
وقتی در صفحه‌های بعد رشدی خویش را در شب پیش از واقعه به یاد می‌آورد، غوطه‌ور در خیال‌ورزی با قرص ماه و یادآوریِ روایت‌های شهری که به آن سفر کرده است، حس شیرینی از سرخوشی در جمله‌هایش موج می‌زند. می‌نویسد: آن مرد که او به یاد می‌آورد (خودش) از زندگی‌اش راضی و خوشحال است. آنچه را ما می‌دانیم، نمی‌داند. ما که حالا این متن را می‌خوانیم، می‌دانیم که جانِ او در خطر است. او اما نمی‌داند و این بر واهمه‌ی ما برای او می‌افزاید. می‌نویسد که این اسلوب ادبی «پیشگویی حماسی» نام دارد: «وقتی ما خوانندگان متن چیزی را می‌دانیم که شخصیت‌های روایت از دانستن آن محروم‌اند، انگار می‌خواهیم به آنها هشدار دهیم: فرار کن آنه فرانک، فردا آنها مخفیگاه تو را خواهند یافت.»
و این تبیین دقیق حسرتی‌ست که من بسیار خوب می‌شناسم؛ حسرتِ بازماندگان وقتی به ساعت‌های پیش از قتل عزیزانِ ازدست‌رفته‌شان فکر می‌کنند، وقتی در خیالْ زمان را به عقب می‌رانند و به تمنای ناممکنی هشدار می‌دهند: از خانه بیرون نرو، محمد مختاری! سوار آن ماشین نشو، پوینده جان! پدر جانم، درِ خانه را باز نکن! آنها برای کشتن آمده‌اند. مادر عزیزم، فرار کن! روی بالکن برو و رو به کوچه فریاد بزن … کارون، بخواب! و من از خود می‌پرسم آیا چنین هشدارهایی در جهان ما، حتی اگر به‌موقع داده می‌شدند، امکانی برای تغییر سرنوشت به همراه داشتند؟ آیا در تله‌ی این ساختار تمامیت‌خواه سرکوبگر، آنها که حکم قتل‌شان رسیده بود، هیچ امکانی جز به مسلخ رفتن داشتند؟ اصلاً آیا در چنبره‌ی چنین ساختاری که برای «حذفِ» آنان که در برابرش قیام کرده‌اند، حکم کشتن ــ از اعدام و اعدام فراقضائی و دستور تیر به تظاهرکنندگان ــ صادر می‌کند، هیچ امکانی برای «فرار» هست؟ آخر «فرار» به کجا اگر جایی برای رهایی و نجات نباشد؟ اصلاً آیا در جهان ما هیچ راه نجاتی از آن «پیشگویی حماسی» هست، جز در برانداختن آن ساختار و همه‌ی سازوکارها و گماشتگان متجاوزش؟
در پیشگاه هر قتلِ حکومتی باید به کوتاهی نیز فکر کنیم، به کوتاهیِ جامعه در محافظت از جان اعضایش و در دفاع بی‌چون‌وچرا از حق زندگی و کرامت انسان.
رشدی می‌نویسد: «برای هشدار دیر شده است. من تنها می‌توانم روایت کنم.» این جمله‌ی کوتاه او تبیینِ عمق مسئولیت شاهد است، برای جست‌وجوی حقیقت و ثبت و روایت آن. من هم سال‌هاست که آن را پی گرفته‌ام، گرچه گاه از خود پرسیده‌ام که این روایت‌گری و شهادت اگر به تعمیق درکِ ما از موقعیت و مسئولیت جمعی‌مان، و به یافتن راهکارهای واقعی برای برانداختن آن ساختار قتل و سرکوب نینجامد، چه دست‌آوردی خواهد داشت؟
در پایانِ بندهایی که رشدی در آنها ضربه‌هایی را به یاد می‌آورد که خورده است، از مهاجم می‌نویسد: «مثل یک مجنون چاقو می‌کشید و می‌درید؛ و چاقو چنان در من فرو میرفت که انگار از خودش جان داشت.» می‌نویسد: «تفنگ می‌تواند از فاصله شلیک شود. گلوله می‌تواند مسافتی طولانی را بپیماید و پل مرگباری میان قاتل و مقتول بزند. شلیک، فعلی از راه دور است اما حمله با چاقو، جنگی‌ست تن به تن، یک رویاروییِ نزدیک، در واقع خصوصی.» می‌نویسد: «جرم‌هایی که با چاقو رخ می‌دهد، حاصل تماس نزدیک است. چاقو با مقتول پچپچه می‌کند: من اینجا هستم، کثافت. کمینِ تو را کشیده‌ام. می‌بینی مرا؟ درست جلوی چشمانت تیزیِ مرگبارم را در گلویت فرو میکنم.»
این پچپچه‌ی دریده‌ی چاقو با مقتول، این تماس نزدیک قاتل با قربانی به هنگام قتل، در اوج نفرت و انتقام‌کشیِ تنانه، شاید همان دریافتی باشد که در چشم‌های مادرم منجمد شده بود. چشم‌های نیمه‌بازی که سال‌هاست به یادشان می‌آوردم تا مگر معنای آن نگاه منجمد را دریابم.
مادربزرگم کنار گور مادرم، وقتی کفن از چهره‌ی او باز کردند تا بستگان برای آخرین بار ببینندش، آرام با او نجوا می‌کرد: «پروانه جان چه زیبایی، چشمانت چه خمار مانده‌اند.» من که روز پیش از آن، در پزشک قانونی، جسد مادرم را دیده بودم و سینه‌ی دریده و زخم‌هایش طاقتم را بریده بود، در آن لحظه دل به تسلای تعبیر مادربزرگ سپردم. مدتی طول کشید تا آن تسلا پوسید و از هم پاشید. در ذهنِ من انگار، چشم‌های مادرم حقیقت خود را می‌جست و همچنان می‌جوید. حالا فکر میکنم که آنچه رشدی نوشته است به حقیقت نگاه او نزدیک‌تر است.
جایی در اینترنت از قول یک مأمور اطلاعات که در پرونده اصلاً ردی از او نبود، خواندم که مادرم را با چنان شدت و حدتی سلاخی کردند که وقتی جان داده بود هنوز نبض در اینجا و آنجای تنَش در عضلاتش می‌زد.
پس چرا مادربزرگم دل به آن تسلای ساختگی سپرد؟ آیا این رسم جهان ماست که آنجا که تاب حقیقت را نداریم از آن چشم می‌پوشیم؟ دل به خیال می‌بندیم تا کراهت واقعیت را در ذهن خویش کم‌رنگ کنیم و تاب آوریم؟ اما آن واقعیت کریه که برجا می‌ماند چه می‌کند جز آنکه سراغ نفر بعد برود و دوباره قربانی بگیرد؟ هر بار وحشی‌تر به جان انسانی بیفتد؟ با این‌همه انکار و چشم‌پوشی، که گاه از سر ناتوانی، گاه از سر سهل‌انگاری و گاه از سر عافیت‌طلبی رسم ما شده است، چه می‌توان کرد؟ این‌همه انکار و چشم‌پوشی با ما چه می‌کند، چه‌ها کرده است؟
وقتی دیگر رشدی از پا درمی‌آید و به زمین می‌افتد از دیگرانی می‌نویسد که به نجاتش آمدند. از کسانی که به ضارب حمله کردند تا مهارش کنند، تا چاقو را از دستش بیندازند. از مجری سالخورده‌‌ی برنامه که خود را از پشتْ روی ضارب انداخته، از تماشاچیانی که به روی صحنه شتافته و دست و پای ضارب را گرفته‌اند، از کسی که انگشتش را محکم روی بزرگ‌ترین زخم رشدی فشار داده تا خون فوران نکند و از کسانی که پاهایش را بالا گرفته‌اند، …
رشدی می‌نویسد که آن روز روی آن صحنه، هم‌زمان با پلیدترین و بهترین انسان‌ها روبه‌رو شده است: با قاتلش و دیگرانی که خود را به خطر انداختند تا جان او را نجات دهند.
در صحنه‌ی چنین قتل‌هایی که در جهانِ ما ایرانی‌ها واقع شده اما کسی نبوده است تا به نجات آید. تنها گماشتگان قتل بوده‌اند، ضارب و چاقو بوده با مقتول. مکان نیز نه صحن آمفی‌تئاتری پر تماشاچی، که اغلب خانه‌ی مقتول بوده است یا پستویی پنهان. در قتل مهدی‌نژاد چنین بود، در قتل سامی، برومند، بختیار، کتیبه، فرخزاد، هوسپیان‌مهر، دیباج، زال‌زاده، مادرم، پدرم، حاجی‌زاده، کارون، امیری و همه‌ی آنانی که نامشان را نمی‌دانیم یا مانند مهرجویی و محمدی‌فر به قرائن و شواهد در این زمره می‌دانیم. قتل‌ها در خلوت رخ داده‌اند؛ تا قربانی تنها و بی‌دفاع باشد؛ تا قاتل یا قاتلان، ناشناس بمانند، تا واقعیت در پسِ روایت‌های ساختگی رسمی مخفی بماند. قتل، ناگهان و دور از چشم دیگران رخ داده، وقتی دیگران مشغول روزمره‌ی خویش بوده‌اند. از این روست که آن روزمرگی، که ناآگاه نسبت به فاجعه‌ای که هم‌زمان محقق می‌شود، به روال خود ادامه می‌دهد، پس از پخش خبر جنایت انزجار برمی‌انگیزد و خشمگین می‌کند؛ انگار کوتاهی کرده باشد.
دنبال این رشته‌فکر را که بگیریم به این دریافت بدیهی می‌رسیم که جانِ مقتول به عزم و تلاش دیگران برای نجات او بستگی دارد. پس در پیشگاه هر قتلِ حکومتی باید به کوتاهی نیز فکر کنیم، به کوتاهیِ جامعه در محافظت از جان اعضایش و در دفاع بی‌چون‌وچرا از حق زندگی و کرامت انسان.
رشدی می‌نویسد که وقتی روی زمین افتاده و کم‌کم از شدت خون‌ریزی از حال می‌رفته است، همچنان فکرهای روزمره همراهش بوده‌اند، همچنان به خود نهیب می‌زده: «زنده بمان!» و من از خود می‌پرسم اگر او شاهد تکاپوی دیگران برای نجات خود نمی‌بود، آیا همچنان به زنده ماندن امید می‌بست؟ و در خلأ چنین تلاشی، عزیزانِ ما چه فکرها و حس‌هایی داشتند، وقتی از جهان می‌رفتند؟
رشدی می‌نویسد با مشاهده‌ی خونِ زیادی که از تنش رفته به مردن خویش یقین کرده است و معلق میان زندگی و مرگ به تنها چیزی که اندیشیده این بوده که دارد دور از عزیزانش می‌میرد. به یاد آوردن عزیزان، به یاد آوردن دوست داشته شدن نیز هست. ای کاش عزیزانِ ما هم در آستانه‌ی مرگ دانسته باشند که چقدر دوستشان داشته و داریم.
روایت رشدی در ادامه ما را با فراز و نشیب بهبودی‌اش همراه می‌کند، از گفت‌وگو با عزیزانش و دشواریِ جراحی‌ها و معاینه‌ها و تمرین‌ها، تا تخیل‌ها و تداعی‌های جذاب نویسنده در طی این مسیر. این لایه‌های متفاوت به هم می‌تنند و گزارش تحسین‌برانگیزی می‌سازند از بیرون کشیدن زندگی از قعر فاجعه، با همان سویه‌های پر از طنز و تیزبینی که ویژه‌ی متن‌های رشدی است. در این گزارش اما، نگاه نویسنده، حتی آنجا که روایتْ سویه‌ی تاریخی به خود می‌گیرد، به جهان ما نمی‌افتد؛ رد فتوا و چاقو به آن‌همه قتل‌هایی که ایرانیان قربانی‌اش بوده‌اند، نمی‌رسد. جهانِ ما بیرون از روایتِ او جا دارد حتی اگر هزاران تجربه ما را به آن وصل کرده باشد.
جایی از کتاب، رشدی از مراسمی می‌نویسد که در همبستگی با او جلو کتابخانه‌ی عمومی نیویورک برگزار شد. از قول دبیر انجمن قلم آمریکا آورده است: «او [ضارب] مرزها را پاره کرد، چنان که بازوی دراز حکومتی کینه‌جو راه به قلمرو صلح‌آمیز ما یافت. […] او آسایش ما را درهم‌شکست و ناچارمان کرد تا به شکنندگی آزادی‌مان بیندیشیم.» و آیا اینجا نیز ما از آن مایی که دبیر انجمن قلم ترسیم می‌کند، بیرون نمی‌افتیم؟ چرا در گفته‌های او به ما که زیر تیغِ آن «حکومت کینه‌جو» این‌همه تلاش و جان‌نثاری برای دست‌یابی به آزادی و صلح کرده‌ایم، هیچ اشاره‌ای نیست؟
رشدی می‌نویسد که از این سخنان به‌شدت احساساتی شده است اما در عین‌حال پیش خود به گوینده نهیب زده که زیادی به قدرت او (ضارب) بها می‌دهد: «ما به این سادگی از هم نمی‌پاشیم. نگذار او شبیه فرشته‌ی نابودی به چشم بیاید. او تنها دلقک احمقی‌ست که اقبال همراهش بوده است.»
این جمله‌ها نیز بیانگر جایگاه قدرتی‌ست که رشدی از فراز آن سخن می‌گوید، جهانی که به یمن تعلق به آن، رشدی از چنگ فتوا و قتل جسته است. آیا سرگذشت عزیزانِ ما که به این جهان تعلق نداشتند و از این قدرت بی‌نصیب بودند، در این نگاه نادیده گرفته نمی‌شود؟ ما در روایت او کجاییم؟
داشتم به آخر این متن فکر می‌کردم و یادداشت برمی‌داشتم که خبر معاوضه‌ی حمید نوری و بازگشت او به ایران پخش شد. آن جمله‌ی مبتذل و متعفن او که در دادگاه گفت: «آشتی آشتی ایشالا همه با هم بریم تو کشتی»، مثل آونگ میرفت و می‌آمد و توی صورتم می‌خورد. گرچه محاکمه و محکومیت نوری دست‌آورد بزرگی برای جنبش دادخواهیِ ماست که ارزش و قطعیتش برجا خواهد ماند، اما استرداد رسمی او به حکومت ایران نیز آواری‌ست که بر سرِ ما ریخته است؛ آواری از تمامیِ معیارهایی که قرار است حق برابر و جهان‌شمولِ ما را بر کرامت و عدالت تبیین کند، تا به مدد آن به چندپارگیِ جهان فایق آییم. چه محو است افق عدالت در روزگار ما و وای از این واژه‌ی «جهان‌شمول» که به چه حال و روز مضحک و زهواردررفته‌ای افتاده است!
در اواخر کتاب، رشدی گزارشی نوشته است از گفت‌وگویی خیالی با ضاربش که این‌گونه به آخر می‌رسد:
«دیگر توان تلاش برای تصور او را ندارم، همان‌طور که او هیچگاه خود را در موقعیت چنین تلاشی قرار نداد. با این‌همه می‌خواهم حرف‌هایی به او بزنم، گرچه فکر میکنم که توان گوش دادن ندارد. مهم‌ترینشان این است: هنر همواره تعصب را به چالش می‌کشد. پس تقبیح و تکفیر آن از این منظر، تنها برآمده از ناتوانی از درک ذات هنر است. […] هنر نه یک چیز لوکس بلکه جوهره‌ی انسانیت ماست، که هیچ توقعی هم برای حمایت ندارد، الا حق بودن. هنر پذیرای هر نقد و جدلی‌ست، حتی طرد شدن، اما خشونت را نمی‌پذیرد. و دست‌آخر نیز ماندگاری‌اش از همه‌ی آنانی که سرکوبش می‌کنند، بیشتر است. آگوستوس، اووید شاعر را تبعید کرد، اما سروده‌های او ماندگارتر از امپراتوری رُم شدند، استالین زندگی ماندلشتامِ شاعر را نابود کرد اما آثار او ماندگارتر از شوروی شدند. لورکای شاعر به دست چماقداران فرانکو کشته شد اما هنر او عمری طولانی‌تر از فاشیسم فالانژها یافت.»
یکی از بخش‌های پایانیِ کتاب عنوان بامسمّایی دارد: «شانس دوم». اینجاست که رشدی از چراییِ نگارش چاقو سخن می‌گوید، از آن روزی که پس از مدت‌ها دوباره آغاز به کار می‌کند اما پی‌گرفتن نوشته‌های پیش از سوءقصد برایش ناممکن می‌نماید. می‌نویسد، انگار اتاق کارش به اشغال ماموت عظیمی درآمده بود، که خرطوم می‌چرخاند، نشخوار می‌کرد، بوی گند می‌داد و تصفیه‌حساب طلب می‌کرد. می‌نویسد: «این کتاب نوعی تسویه‌‌حساب است. به خودم می‌گویم این راه و رسم من است که آنچه روی داده را بپذیرم و آن را به کار خودم بدل کنم.»
پیرو همین رسم است که او در پایان کتاب به محل جرم بازمی‌گردد، جلوی زندانی که ضارب در آن محبوس است می‌ایستد تا همسرش از او عکس بگیرد. به آن آمفی‌تئاتر می‌رود که مکان جنایت است، قدم به قدم لحظات سوءقصد و صحنه‌های نجات را به یاد می‌آورد و برای همسرش بازمی‌گوید. می‌نویسد آنجا احساس کرده است که باری از شانه‌اش برداشته شده: «بهترین واژه‌ای که برای توصیف این حس یافتم سبکی است». می‌نویسد که انگار در این بازگشت دایره‌ای بسته شده است.
این پایان را بی‌اندازه دوست دارم، مثل نویدی پر امید است که باد در بادبان آخرین جمله‌ی زیبای کتاب می‌وزد، آنجا که رشدی به همسرش می‌گوید: بیا برویم به خانه.
پس به امید خانه، به امید آن روز که ما «دایره» را در جهان و خانه‌ی خود ببندیم و به حافظه و گذشته بسپاریم.
سه تن از فعالین سرشناس کارگری و زندانی سندیکای اتوبوسرانی تهران و حومه با انتشار بیانیه مشترکی خواهان لغو فوری حکم اعدام شریفه محمدی شدند. رضا شهابی، داود رضوی و حسن سعیدی در بیانیه خود نوشته اند: یقین داریم هیچ کارگر و انسان شرافتمندی در سراسر کشور یافت نمی‌شود که اتهام واهی «بغی» و حکم ظالمانه اعدام علیه شریفه محمدی را حیرت آور، جنون‌آمیز و غیر قابل قبول نداند. مطمئن هستیم‌که همکاران ما و کلیت طبقه کارگر و مردم حق طلب نسبت به سرنوشت خواهر خود، کارگر زندنی شریفه محمدی، سکوت نخواهند‌کرد. متن بیانیه را در زیر می خوانید:
بر کسی پوشیده نیست که نیروهای امنیتی و قوه قضاییه حساسیت، نفرت و واهمه عمیقی نسبت به کارگران و تشکلات کارگری مستقل، حق طلب و معترض دارند. مگر سندیکای کارگران شرکت واحد، و فعالین و تشکلات مستقل و دیگر کارگران حق طلب در کشور چه‌کرده بودند که سالیان سال، و صرف نظر از اینکه چه کسانی و از چه جناحهایی روئسای قوه مجریه و قضائیه بوده اند، بطور بی وقفه تحت کنترل پلیسی، پرونده سازی، اخراج، بازداشت و زندان و حکمهای سنگین بوده اند. مگر کارگران خاتون آباد که تنها خواسته اشان امنیت شغلی بود چه گناهی کرده بودند که مورد سرکوب و کشتار قرار گرفتند؟ مگر کارگرانی که در اقصی نقاط کشور، از فولاد اهواز، تا هپکو و آق دره، حکم ظالمانه شلاق گرفتند چه کرده بودند؟
در همان سالهای اولیه دهه ۸۰ که سندیکای کارگران شرکت واحد به همت صدها راننده و دیگر کارگران در پروسه بازگشایی بود، چندین تشکل و کمیته مستقل کارگری نیز بطور علنی و شفاف ایجاد گردیدند. کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری نیز یکی از آن نهادهای کارگری ای بود که بطور مستقل از کارفرماها و دولت و احزاب و سازمانهای سیاسی ایجاد گردید و تعداد قابل توجهی از کارگران و فعالین کارگری از مناطق مختلف کشور، از جمله شریفه محمدی، به آن پیوستند. اگر چه حاکمیت تشکلات و کمیته های مستقل کارگری را بر نمی تابید اما تمام این تشکلات از ماهیت طبقاتی، صنفی، کارگری، مدنی و مطالبه‌گرانه برخوردار بودند و به قصد فعالیت کارگری علنی ایجاد شده بودند. اینها توضیح واضحات است که جهت یاداوری بازگو میکنیم. نیروهای امنیتی و دادستان ها و قاضی ها هم خوب میدانند که تشکلات مستقل کارگری در ایران همواره بر استقلال تشکیلاتی خود تاکید داشته اند. بنابراین، همانقدر برای ما امضا کنندگان این نوشته‌محرز است که برای صادر کنندگان حکم سبعانه اعدام علیه شریفه محمدی نیز روشن است که ایشان هیچ جرمی مرتکب نشده است و عضویت سابق ایشان در کمیته هماهنگی جرم‌محسوب نمیشد و کماکان نیز نباید هیچ جرمی محسوب گردد.
یقین داریم هیچ کارگر و انسان شرافتمندی در سراسر کشور یافت نمی‌شود که اتهام واهی «بغی» و حکم ظالمانه اعدام علیه شریفه محمدی را حیرت آور، جنون‌آمیز و غیر قابل قبول نداند. مطمئن هستیم‌که همکاران ما و کلیت طبقه کارگر و مردم حق طلب نسبت به سرنوشت خواهر خود، کارگر زندنی شریفه محمدی، سکوت نخواهند‌کرد.
اتهام واهی «بغی» و حکم بیشرمانه اعدام علیه شریفه محمدی باید فوری و بدون قید و شرط لغو‌گردند.
ماهسون عزیز؛ ما با آهنگ های تو جوانی کردیم، عاشق شدیم و زندگی کردیم. اجازه بدهید که همان خاطرات زیبا برای ما باقی بماند. من واقعا متاسفم که بسیاری از دوستان ما در ترکیه فکر می‌کنند با مرگ رئیسی تغییری در ساختار دیکتاتوری حکومت ایجاد خواهد شد. من واقعا از شما تشکر میکنم که همیشه پشتیبان آزادی خواهان بودید و از زنان ایران حمایت کردید. اما، آیا شما فریاد زنان ما را نشنیدید که همراه مردان خواستار سرنگونی جمهوری اسلامی هستند؟ ما مردم ایران سال هاست که از اصلاح نظام دست کشیده ایم و این را با ۱۵۰۰ کشته در سال ۹۸ و بیش از ۶۰۰ کشته در سال ۴۰۱ ثابت کردیم. من می‌دانم که شاید شما بخاطر سانسور، اطلاعات دقیقی از داخل ایران ندارید. من یکی از میلیون ها قربانی رژیم آخوندی هستم، شکنجه شدم، از کشورم تبعید شدم و حتی پسرم را گروگان گرفتند! برای ما رئیسی( قصاب تهران) و پزشکیان (روباه تهران) هیچ فرقی ندارند. ماهسون عزیز، این رژیم اصلاح پذیر نیست. ما سالها این راه را امتحان کردیم و امروز که نود درصد مردم ایران در سیرک انتخابات خامنه‌ای شرکت نکردند، از شما می‌خواهیم مانند همیشه در کنار ما باشید. امیدوارم پس از سرنگونی رژیم در ایران آزاد به شما خوش آمد بگوییم و این پیروزی را با هم جشن بگیریم. ما هیچگاه کسانی که در روزهای سخت کنار مردم ایران بودند را فراموش نخواهیم کرد. با احترام داریوش عمران Sayın Mahsun kirmizigül; Senin şarkılarınla gençleştik, aşık olduk, yaşadık. Aynı güzel anılar bizde kalsın. Türkiye’deki pek çok dostumuzun Raisi’nin ölümüyle hükümetin diktatörlük yapısında değişiklik olacağını düşünmesine gerçekten üzülüyorum. Özgürlük savaşçılarını her zaman desteklediğiniz ve İranlı kadınları desteklediğiniz için gerçekten teşekkür ederim. Ama erkeklerle birlikte mullalar rejiminin devrilmesini talep eden kadınlarımızın çığlıklarını duymadınız mı? Biz İran halkı olarak yıllardır sistemi reform etmekten vazgeçtik ve bunu 2019’da 1.500, 2022’de ise 600’ün üzerinde ölümle kanıtladık. Sansür nedeniyle İran’ın içinden doğru bilgiye sahip olamayabileceğinizi biliyorum. Molla rejiminin milyonlarca kurbanından biriyim, işkence gördüm, ülkemden sürüldüm, hatta oğlum rehin alındı! Bizim için Raisi (Tehran kasabı) ile pezeşkian (Tehran Tilki) arasında hiçbir fark yoktur. Biz yıllardır bu yolu denedik ve bugün İran halkının yüzde doksanının Hamaney’in seçim sirkine katılmadığı bir dönemde, her zaman olduğu gibi yanımızda olmanızı rica ediyoruz. Umarım özgür İran’da rejimin devrilmesinden sonra sizleri hoş karşılayacağız ve bu zaferi hep birlikte kutlayacağız. Zor zamanlarda İran halkının yanında olanları asla unutmayacağız. Saygılarımla, Dariush Omran
شانزده زن زندانی سیاسی با انتشار نامه‌ای از زندان اوین، صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری و حقوق زنان را پیش‌درآمد صدور احکام سنگین برای بقیه فعالان مدنی دانسته خواهان لغو این حکم شدند.
در این نامه که روز سه‌شنبه ۱۹ تیر منتشر شد آمده است: «شریفه محمدی فعال کارگری، پس از هفت ماه بازداشت موقت، تحمل شکنجه و بازجویی در بازداشتگاه‌های شهرهای مختلف، در سناریویی نخ‌نما و با اتهاماتی بی پایه و اساس به اعدام محکوم شد.»
این زنان زندانی سیاسی تاکید کرده‌اند، این نه فقط حکم اعدام شریفه، بلکه حکم اعدام همه‌ی «ما» فعالین کارگری، سیاسی، مدنی، حقوق بشری و فعالین حوزه‌ی زنان است. آنها گفته‌اند: «ما این حکم را خطری بالقوه می‌بینیم و پیش درآمدی برای صدور احکام سنگین بعدی.»
سروناز احمدی، آنیشا اسداللهی، هستی امیری، ریحانه انصاری‌نژاد، گلرخ ایرایی، سکینه پروانه، ناهید تقوی، ناهید خداجو، نسرین خضری‌جوادی، ویدا ربانی، محبوبه رضایی، مهناز طراح، سپیده قلیان، نرگس محمدی، وریشه مرادی و مریم یحیوی شانزده زندانی سیاسی امضا کننده این نامه هستند.
این زنان زندانی سیاسی در نامه خود نوشته‌اند: «آنچه بیش از پیش در این حکم مرگ دیده می‌شود سیاست سرکوبی است که به واسطه‌ی آن می‌خواهند صدای اعتراض و مطالبه‌گری که با خیزش انقلابی ۱۴۰۱ به سطح قابل تاملی ارتقا یافته بود را خفه کرده و زنان را که با صدایی بلندتر از پیش به عرصه‌ی حق خواهی گام گذاشته‌اند، مرعوب و وادار به عقب نشینی کنند.»
آنها در پایان نامه خود نوشته‌اند: «ما در کنار شریفه و تمام کسانی که خطر حکم مرگ تهدید شان می‌کند ایستاده ایم و خواهان توقف حکم اعدام هستیم.»
شریفه محمدی با حکم احمد درویش‌گفتار، قاضی شعبه اول دادگاه انقلاب رشت به اتهام «بغی» به اعدام محکوم شده است.
قاضی برای انتساب این اتهام به محمدی، به مخالفت‌های او با اعدام در جمهوری اسلامی و گزارش وزارت اطلاعات مبنی بر عضویت او در «کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری» استناد کرد که از سوی ماموران امنیتی به عنوان «گروهی وابسته به حزب کومله» معرفی شده است.
روز گذشته، سازمان عفو بین‌الملل خواهان لغو حکم اعدام شریفه محمدی، فعال کارگری و حقوق زنان شد و نوشت مقامات ایران باید فورا وی را آزاد کنند.
۲۲ تیر ماه زادروز ناصر تقوایی فیلم‌ساز، عکّاس و نویسندهٔ ایرانی است. این هنرمند خلاق ٨٣ ساله در اختتامیه جشنواره فجر بیستم برنده جایزه ویژه هیئت داوران اعلام شد. او نه تنها در سالن شرکت نکرد که جایزه را بگیرد بلکه بعداً هم آن را نپذیرفت و در نامهٔ انصرافش نوشت:
استدعا دارم از پذیرفتن تندیس بلورین سیمرغ اهدایی و همچنین حواله نوبت برای خرید پراید، بنده را معذور بدارید. با شرمندگی از یک به یک داوران عادلی که بهترین نیات خیرشان نصیب کار من شد، به اطلاع می‌رسانم که در جیب من نه برای خرید اتومبیل پول هست و نه در خانهٔ تنگ و کوچک من جای مناسبی برای نگهداری بهترین و بزرگ‌ترین جایزه‌ها، مخصوصاً اگر ویژه هم باشند.
تقوایی در مستندی که عارف محمدی از او ساخته، در انتقاد از سیاست‌های فرهنگی و نظارت و سانسور در جمهوری اسلامی ایران، گفته که در دوره پهلوی، مدیران هنری وقت، با اینکه از موضوع فیلم‌های مستند او دربارهٔ عاشورا و «باد جن» خوششان نمی‌آمد اما مانع فیلم ساختنش نشدند. او در این مستند می‌گوید که تیغ سانسور «کلا مانع فیلمسازی من شده‌است». او همچنین در مراسمی که برای تجلیل از آثارش در خانه هنرمندان در سال ۱۳۹۲ برپا شده بود، گفت: «در جو فرهنگی موجود، نمی‌توان کار خود را کرد.»
در بزرگداشت او چند منبع شرح زندگی و آثارش را معرفی میکنیم.
زندانیان سیاسی چندین زندان در ایران که در کارزار سه‌شنبه‌های بدون اعدام فعال هستند معتقدند که جمهوری اسلامی هر گاه با مخالفت عمومی مردم در برابر دیکتاتوری‌اش روبه‌رو شده از ابزار اعدام به صورت گسترده‌تر استفاده کرده است.
در بیانیه‌ای که نسخه‌ای از آن روز دوشنبه ۱۸ تیرماه به دست زمانه رسیده است، زندانیان سیاسی کمپین «سه‌شنبه‌های نه به اعدام» با تقدیر از مردم ایران برای «مشروعیت‌زدایی» از حکومت ولایت فقیه با عدم مشارکت در انتخابات ریاست‌جمهوری اعتراض خود را به صدور حکم اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری بیان کردند.
صبح پنجشنبه ۱۴ تیرماه، کمپین دفاع از شریفه محمدی از صدور حکم اعدام در دادگاه بدوی برای این فعال کارگری خبر داد. دستگاه قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی هفت ماه پس از بازداشت شریفه محمدی، او را به «بغی» متهم کرد؛ اتهامی که در دادگاه بدوی به صدور حکم اعدام منجر شد.
زندانیان سیاسی در زندان‌های اوین (بندزنان، بند ۴، بند ۶ و بند ۸)، زندان قزلحصار ( واحد ۳ و واحد ۴)، زندان مرکزی کرج، زندان خرم‌آباد، زندان خوی، زندان نقده، زندان سقز، زندان مشهد و زندان تبریز بخشی از کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام هستند.
آنها در آستانه بیست‌وچهارمین هفته‌ی اعتصاب غذای کارزارشان حکم صادر‌شده برای شریفه محمدی را «بیشرمانه و ننگین» خواندند.
در ابتدای این بیانیه اعضای این کارزار تأکید کرده‌اند که آنها هم مانند بخش بزرگی از مردم ایران به رغم فشارهای امنیتی به انتخابات نه گفته‌اند:
در ادامه بیانیه کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام آمده است که رفتارهای دستگاه سرکوب نظام در ادوار پیشین نشان می‌دهد که آنها همواره در برابر اراده مردم برای ایستادگی مقابل دیکتاتوری دست به رفتارهای وحشیانه‌تر از جمله افزایش استفاده از ابزار اعدام دست خواهند زد:
ما پیش‌بینی میکنیم که دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی همان‌گونه که پیش از برگزاری نمایش “انتصابات”، اجرای اعدام‌ها را تا سرحد ممکن کاهش داد، پس از عبور تحقیرآمیز از این پیچ، به حرکت ماشین صدور و اجرای احکام اعدام سرعت خواهد داد و به سرکوب خانواده‌های دادخواه بیش از گذشته خواهد پرداخت صدور حکم بیشرمانه اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری و بازداشت رعنا کورکور ،خواهر زندانی سیاسی زیر حکم اعدام مجاهد کورکور، در همین راستا قابل ارزیابی و نشانه شدت گرفتن نقض فاحش حقوق بشر و حق زندگی از سوی حاکمیت است.
زندانیان سیاسی کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام نوشته‌اند که روز سه‌شنبه آنها در اعتراض به حکم شریفه محمدی به صورت خاص و مخالفت با اعدام به صورت عمومی بار دیگر دست به اعتصاب غذا خواهند زد.
متن بیانیه این کارزار را در ادامه می‌خوانید:
مردم شریف و آزادی‌خواه ایران
درود بر شما
حماسه اخیر شما در “مشروعیت‌زدایی” از حکومت ولایت فقیه چنان عظیم بود که خامنه‌ای را ناگزیر کرد برای فراموشی موقت قدرت شما و تحریم میزان مشارکت را در دو دوره تجمیع نماید این در حالی است که در تقلب همین آمار اعلام شده جای شکی نیست و در زندان‌ها نیز با وجود تهدید و تطمیع زندانیان عادی، بنابر مشاهدات ،تحریم قاطع، پیروز شده‌است.
ضمن سپاس از همت والای شما مردم آزاده ایران، ما زندانیان کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” در آستانه بیست‌وچهارمین هفته اعتصاب غذای اعتراضی خود علیه صدور و اجرای حکم غیرانسانی اعدام تجربه تلخی را با شما در میان گذاشته و از شما برای مقابله با تکرار این تجربه یاری می‌طلبیم.
بررسی رفتارهای دستگاه‌های سرکوب نظام در سالهای گذشته نشان داده که، هرگاه نمایش باشکوهی از اکثریت مردم ایران در مقابل اقلیت مستبد حاکم بر کشور بروز و ظهور یافته، ماشین سرکوب حکومت فعال‌تر شده و با هدف القای ترس و ایجاد ارعاب در مردم برای جلوگیری از قیام و اعتراضات سیاسی و اجتماعی علیه استبداد، از ابزار “اعدام” بیشترین بهره را برده است.
ما پیش‌بینی میکنیم که دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی همان‌گونه که پیش از برگزاری نمایش “انتصابات”، اجرای اعدام‌ها را تا سرحد ممکن کاهش داد، پس از عبور تحقیرآمیز از این پیچ، به حرکت ماشین صدور و اجرای احکام اعدام سرعت خواهد داد و به سرکوب خانواده‌های دادخواه بیش از گذشته خواهد پرداخت صدور حکم بیشرمانه اعدام برای شریفه محمدی، فعال کارگری و بازداشت رعنا کوکور ،خواهر زندانی سیاسی زیر حکم اعدام مجاهد کورکور، در همین راستا قابل ارزیابی و نشانه شدت گرفتن نقض فاحش حقوق بشر و حق زندگی از سوی حاکمیت است.
ما زندانیان کارزار “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” در زندان‌های اوین (بند زنان ،۴،۶،۸)، قزلحصار (واحد۳و۴)، خرم‌آباد ،مرکزی کرج ، تبریز، خوی، نقده، سقز و مشهد، فردا، سه‌شنبه ۱۹ تیرماه، برای بیست‌وچهارمین هفته در مخالفت با احکام اعدام صادر شده به ویژه حکم بیشرمانه و ننگین اعدام برای شریفه محمدی اعتصاب غذا خواهیم کرد. یکی از اتهامات واهی علیه شریفه محمدی پخش تراکت «نه به اعدام» اعلام شده است؛ تلاش برای توقف ماشین اعدام نه تنها جرم نیست بلکه باید به یک مطالبه‌ی عمومی تبدیل شود و همان گونه که بازنشستگان شریف روز یکشنبه در خیابان شعار «نه به اعدام سر داده و خواهان آزادی شریفه محمدی» شدند ما نیز این حکم ظالمانه را به شدت محکوم میکنیم و خواهان حمایت سراسری برای توقف ماشین اعدام هستیم.
ما از همه سازمان‌ها و فعالان مدافع حقوق بشر و مخالف اعدام (احزاب، گروه‌ها و جریان‌های سیاسی و صنفی و اصحاب رسانه) می‌خواهیم که در هفته‌ها و ماه‌های پیش‌رو بیش از گذشته به مسأله “اعدام” و مخالفت با آن توجه نشان دهند و نسبت به بی‌توجهی و عواقب آن هشدار جدی می‌دهیم.
ما باور داریم مسیر سخت مبارزه با اعدام با “همبستگی، کنشگری جمعی و فراگیر” به مقصد خواهد رسید، و در این مسیر مؤثرترين اقدام می‌تواند از سوی خود زندانیان صورت پذیرد، زیرا هیچ‌کسی چون خود ما نمی‌تواند عمق رنج و درد هم‌بندی‌های در معرض صدور یا اجرای حکم اعدام و وسعت ظلمی که در حق آنها و خانواده‌هایشان روا داشته شده را درک کند؛ و از این رو همه زندانیان به ویژه زندانیان سیاسی در زندان‌های سراسر کشور را به همراهی با این کارزار علیه اعدام دعوت میکنیم.
زندانیان اعتصابی در کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام
