بازدیدها: 0

پس از آنکه اپوزیسیون ساختاری جمهوری اسلامی گریزان از پس سرکوبها و کشتار بی رحمانه دهه ۶۰ به خارج از کشور مهاجرت کرد، در تدبیر آن بود که بتواند دوباره خود را برای یک حمله فراگیر به حکومت جور جمهوری اسلامی آماده سازد. همگرایی ها در پس هم و ائتلافها در ادغام نیروها و جریاناتی که بخشا حیات دوباره یافته بودند این امکان و امید برآمده از آن را فراهم می ساخت که در پس این تقلا شاید، حکومت مذهبی و استبدادی و تمامیت خواه رژیم جمهوری اسلامی سرنگون گردد و بهار آزادی آنچنان که در باورهای اپوزیسیون شکل گرفته بود، در سرزمین ایران سربرآورد!

بیش از چهاردهه کوشش و تلاش نافرجام در اپوزیسیون، امید مخاطبان و ناظران اجتماعی از حرکتی فراگیر را ناامید ساخت. زیرا در چشم مردم ایران، جامعه سیاسی پس از خروج ازایران و گسست با پایگاه اجتماعی خود، ناتوان از شکل دهی به حرکتهای فراگیر بود. شاید به صراحت بتوان گفت که در پس جنبش دی ماه ۱۳۹۶ به بعد بود که نیروهای اجتماعی گذار محور به این درک عمیق و درون ذاتی میل کردند که جدای از فضای اپوزیسیون در خارج از کشور در جهت عبور از حکومت جمهوری اسلامی به راهکارهای دیگری روی آورند. مبارزات مدنی و صنفی برآمده از تجربه چهاردهه شکستی که در تقابل با سرکوبهای فزاینده نهادهای نظامی و تمامیت خواه حکومت مذهبی تکوین و بلندی یافت، حاکی از درک عمیق نیروهای گذار محور از وضعیت عینی و تحلیل واقعی از توان اپوزیسیون ساختاری خارج از کشور برای ارائه راهکارهای درخور عبور از وضعیت پلشت اجتماعی بود.

نیروهایی که واقع بینانه به درک روشنی از وضعیت عینی تحولات اجتماعی دست یافته اند، بخوبی می دانند که راه عبور از شرایط کنونی در گذار کامل از حکومت جمهوری اسلامی بدون رهیافت منطقی به یک راهبرد فراگیر که توان درآمیختن نیازهای اجتماعی ایرانیان داخل و خارج از کشور را در یک گفتمان یگانه فراهم سازد، ممکن نیست!

این استدالال به این معنا است که هر حرکتی بدون چشم انداز روشن از پراتیک اجتماعی و نتایج احتمالی آن به پراگماتیسم و عملگرایی صرف نتیجه می شود. پس لازم می آید که تمامی کنش گران میدانی و نیروهای ساختاری در داخل و خارج از کشور بیایند برای یکبار هم که شده، از منافع گروهی و فردی خود عبور کنند،‌ به تبیین مشخص نیازهای اجتماعی و ضرورت تاریخی دست یابند و همراستا با نیاز زمان و مطالبات اقشار، ‌طبقات، اصناف،‌ ملیتها و تفاوتهای جنسیتی و نسلی… به یک راهکار مناسب برای عبور از حکومت جمهوری اسلامی تاکید نمایند. گذشتن از منافع شخصی- گروهی جسارت می خواهد! و برای رسیدن به این مرحله از تصمیم گیری کلان نیاز به گذشت و فهم از تسامح و یکچارچگی ملی در مقابل حکومت جور می باشد.

به آینده نگاه کنیم و تلاش نماییم که در پس روزمرگی سیاسی و منافع کوتاه مدت به دور باطل حق پنداری و توهم «من- مای برتر» گرفتار نشویم. در شرایط کنونی بایسته است تا منافع جمعی و ملی ایرانیان بیش از حتی حیات، مرتبه، شکوه و عظمت فردی و گروهی اهمیت یابد. به ارزشهای جمعی ایرانیان بعنوان یک ملت و دولت در آینده توجه و تاکید کنیم. ساختارها مهم نیستند. اما محتوا و نتایج عملکرد تک تک ما برای برساختهای آینده بسیار حیاتی است.

چنین باد