بازدیدها: 0

” سیاوشِ منو کشتن”

و ضجه نتوانسته غرور زنانه و مادرانه ای که در قلب و نبض هر مویه  و واژه اش جاری ست، بشکند.

” من مادر سیاوش ایرانم”

سیاوش، بچۀ شهرک بهشتی، که با بی پدری بزرگ شده بود.

” این سیاوش ایرانه”

که دژخیم خونریز و پلید و ” بد نهاد” جان اش را گرفت.

” به من می گویند ساکت باش، من ساکت نمی نشینم”

مادر و زن است، شاهد پَرپَر شدن سیاوش اش، سیاوش ایران. زنی که نمی خواهد آرام آرام بر بیگناهی سیاوش اش اشک بریزد، شیونِ و غرش شیر شرزۀ  سرزمینی زخمی و غرقه در خون می شود ، شاید به همین خاطر گلگونه رُخ است، نه؟

” من از هیچکس نمی ترسم”

و سرافراز ضجه  می زند،  گردن فرازانۀ حنجرۀ خونین دادخواهی می شود  تا سراسر سرزمین سیاوش صدایش را بشنود. می داند رستمان ایران  صدای مادرِان سیاوشان ایران را خواهند شنید. می داند از خون ریخته سیاوش اش برخاکی گرم، درخت زندگی و آزادی می روید.

یک زن، یک مادر، لالۀ واژگون روئیده ازمیان صخرۀ سخت زندگی برای سیاوش اش اشک می ریزد، گُل اشک سیاوش می شود.

سوگ سیاوش اش را خبر می دهد و مردم را به سوگ سیاوش اش دعوت می کند، دعوت به سوگواری برای مرگی که نوید رستاخیز است، و فراخوان به سووشون سیاوش اش.

ضجه می زند:

“این سیاوشه منه که با بی پدری بزرگش کردم”

مادری که در میانۀ آتش زندگی ای سخت ذره ذره سوخته است تا سیاوش اش شعله کشد و ببالد.

و….

من ضجه و شیونِ پرغرورِ مادرداغدیده را تاب آوردم اما دیدن جشن تولد سیاوش ایران را نه.

جشن تولد سیاوش ایران، جشن تولد عشق و زیبایی و دلیری را .

شما چطور؟

این تصاویرلعنتی، و قطره ای از اشک گُل اشک سیاوش شدن، اینطور نیست؟