روز جهانی آموزش، که هر ساله در تاریخ ۲۴ ژانویه برگزار می‌شود، نقش حیاتی آموزش در ترویج صلح، درک و توسعه پایدار در سراسر جهان را بیان میکند. این روز بر اهمیت آموزش با کیفیت برای همه تأکید دارد و به منظور ترویج دسترسی به فرصت‌های آموزشی جامع و عادلانه، برگزار می‌شود. این روز به عنوان یک پلتفرم برای برخورد با چالش‌های جهانی در زمینه آموزش، جشن گرفتن از تنوع فرهنگی و تشویق به یادگیری مداوم عمل میکند. امسال یونسکو، “نقش آموزش در صلح” را به عنوان شعار محوری خود معرفی کرده است. با توجه به اوضاع نا آرام جهانی و نقش جمهوری اسلامی در ایجاد تنش‌های منطقه‌ای وحمله روسیه به اکرایین، ترویج آموزش صلح، همچنان یک رکن حیاتی در دستور کار جهانی است. حکومت اسلامی ایران، در طول عمر حاکمیت خود، در تلاش برای ایدیولوژیک کردن سیستم آموزشی، از هیچ کوششی فرو گذار نکرده است، بخصوص تلاش برای مسجد محور کردن مدارس و درست کردن حدود ۹ هزار نماز خانه و تربیت ۲۰ هزار اذان گو از ارتجاعی ترین تصمیماتی است که تا بحال در امور آموزشی گرفته شده است. کتابهای آموزشی مملو از عکس و مطالب مختلف در زمینه جنگ، شهادت و جهاد است که کاملا مغایر با هدف “آموزش صلح در مدارس” است. با توجه به آمار رسمی دولتی، بیش از نیم میلیون دانش‌آموز در سال ۱۴۰۲ از تحصیل در ایران باز مانده‌اند. این مشکل به خصوص در مناطق محروم نظیر استان سیستان و بلوچستان به چشم می‌خورد، که با تبعیض در توزیع امکانات آموزشی مواجه است. این استان با کمبود ۱۸ هزار کلاس درس، به‌ویژه در زمینه تحصیل دختران، با یک بحران فرهنگی و اجتماعی روبروست. عواملی نظیر فقر، کمبود معلمان، و مشکلات معیشتی آنها به‌طور مستقیم بر کیفیت آموزش در این ناحیه تأثیر گذاشته و باعث بازماندگی از تحصیل در این مناطق شده است. ما جامعه فرهنگی و آموزشی ایران، خواهان استقلال نظام آموزشی بدون دخالت دین و سیاست هستیم. باید آموزش صلح با ابزار صلح آمیز در کنار آموزش علم و دانش و تکنولوژِی، یکی از برنامه‌های اصلی آموزشی باشد. بعلاوه، ما خواهان رفع هر گونه تبعیض آموزشی در سیستم آموزشی ایران هستیم و آگاه هستیم که راه حل گذار به یک سیستم آموزشی عادلانه در چارچوبه حکومت اسلامی کنونی امکان‌پذیر نیست.
۲۴ ژانویه ۲۰۲۴ ناهید حسینی- کمیسیون آموزش و پرورش شورای ملی تصمیم
25 نوامبر روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان بشمار می‌رود. از آنجاییکه خشونت علیه زنان و دختران، به علت استمرار جوامع مردسالار و حکومت‌های ضد زن، هر روز فاجعه می آفریند، هر ساله به مدت 16 روز از 25 نوامبر تا 10 دسامبر به این مسئله مهم پرداخته می‌شود.
از آغاز حکومت اسلامی در سال 57 تا به امروز، مقوله ایدئولوژی جنسیتی باعث تغییرات بنیادی در قانون و فرهنگ جامعه شده است. در واقع در طی چهار دهه گذشته، آپارتاید جنسیتی، طوری در کشورمان شکل گرفته که زن باید کاملا در خدمت مرد و مرد به عنوان حافظ ناموس زن، برسمیت شناخته شود. این ایده مالکیت مرد بر بدن زن، کودک همسری، قتل‌های ناموسی و انواع خشونتهای فیزیکی و روانی را در کشور، قانونی و عادی کرده است. یعنی خشونت سیستماتیک دولتی در ایران مورد حمایت قانون شرعی موجود قرار دارد.
از طرف دیگر، خشونتهای فردی و سنتی همیشه وجود داشته ولی وقتی حکومت و قانون بر آن صحه می‌گذارد، فاجعه فرهنگی بوجود می‌آورد، این فاجعه فرهنگی تا جایی رسیده که مسئله جنسیت، شدیدا سیستم آموزشی کشور را نشانه گرفته است، بطوری که میخواهند علم و دانش را نیز دخترانه و پسرانه کنند.
اما سوال اینجاست آیا واقعاً حکومت اسلامی توانسته به اهداف خود برسد؟ اعتراضات گسترده زنان با ابتکارات مختلف در طول عمر رژیم، نشاندهنده اینست که حکومت، بازنده اصلی در مبارزات با زنان بوده است، مقاومت زنان از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی شروع و علیرغم هزینه زیاد، هنوز ادامه دارد. قتل دولتی مهسا امینی و آرمیتا گراوند موجبات خشونت بیشتر حاکمیت علیه زنان مبارز شده است. در واقع شعار کنونی رژیم، سر زنان را نشانه گرفته است، بطوریکه خشونت دولتی به امری عادی، معمول و روزمره در کشور تبدیل گشته است.
حاکمیت، تنها “مقاومت زنان” را در مقابل خود مهم و اساسی می‌بیند، چون باعث زیر سوال رفتن سلطه مردان دین سالار می‌شود. هر کجا سلطه مرد به چالش کشیده شده، انواع خشونتها و زورگویی‌ها ابداع می‌گردد و آن‌چنان گسترش می یابد تا جایی که حجاب‌بان زن، قاتل زن می‌شود.
شاید این سوال ایجاد شود که در مقابل خشونتهای دولتی و سیستماتیک چکار باید کرد، بنظر می‌رسد که ما زنان یک راه بیشتر نداریم، اتحاد و همبستگی برای براندازی حکومت اسلامی و ادامه فعالیتهای فرهنگی و اطلاع رسانی بین‌المللی و فراخواندن سیاستمداران اروپایی در خاتمه دادن به مماشات خود با جمهوری اسلامی. روز پنجشنبه 23 نوامبر 2023 پارلمان اروپا با دادن یک قطعنامه، قتل دولتی مهسا امینی را محکوم کرد و نمایندگان، از مقامات ایرانی خواستند که به همه تبعیض‌ها علیه زنان و دختران از جمله قوانینی که پوشیدن حجاب را الزامی میکند پایان دهند. این قطعنامه، گرچه تاییدی بر جنایات حکومت اسلامی در حق زنان است اما هرگز کافی نیست.
برنامه ریزی برای تغییر قانون بر اساس برابری جنسیتی پایدار در آینده بعد از حکومت اسلامی، یکی از وظایف اصلی زنان و مردان برابری خواه، بشمار می‌رود زیرا توسعه پایدار یک جامعه، بدون برابری حقوقی همه شهروندان و رفع هر گونه تبعیض جنسی و جنسیتی، طبقاتی و قومی امکان پذیر نیست. بنابراین همبستگی برای ایجاد تغییرات اجتماعی وظیفه یکایک ما زنان ایرانی در شرایط کنونی است.
