by اسماعیل مرادی | 18.نوامبر 2024 | مقالات
رهبری در یک انقلاب اجتماعی موضوعی پیچیده و چندبعدی است که به عوامل مختلفی از جمله شرایط اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، و فرهنگی بستگی دارد. تحلیل این مسئله نیازمند بررسی موارد زیر است:
۱. مفهوم و روند شکل‌گیری رهبری در یک انقلاب اجتماعی
رهبری در انقلاب‌های اجتماعی معمولاً به سه شکل عمده شکل می‌گیرد:
1. رهبری کاریزماتیک: این نوع رهبری بر پایه شخصیت و جاذبه فردی رهبر شکل می‌گیرد. افراد کاریزماتیک مانند مهاتما گاندی یا نلسون ماندلا معمولاً در زمان‌های بحران ظهور می‌کنند و حمایت مردمی گسترده‌ای جذب می‌کنند.
2. رهبری سازمانی: در این نوع، رهبری توسط گروه‌ها، احزاب یا سازمان‌های منسجم با اهداف مشخص و توانمندی‌های سازمان‌دهی ایجاد می‌شود. مانند حزب بولشویک در انقلاب روسیه.
3. رهبری شورایی یا جمعی: این نوع رهبری بر اساس هم‌افزایی گروه‌های مختلف و همکاری‌های چندجانبه شکل می‌گیرد. مثال آن شوراهای مردمی در برخی انقلاب‌های اخیر است.
۲. چالش‌های رهبری رضا پهلوی
رضا پهلوی به عنوان یکی از چهره‌های شناخته‌شده، با فرصت‌ها و چالش‌های زیر روبه‌رو است:
فرصت‌ها:
– پشتیبانی بخشی از جامعه: برخی از ایرانیان، به‌ویژه در خارج از کشور، ایشان را به عنوان نماد بازگشت به دوران پیش از انقلاب می‌بینند.
– شناخت بین‌المللی: رضا پهلوی از طریق فعالیت‌های خود در رسانه‌های بین‌المللی به‌خوبی شناخته شده است.
– گذشته خانوادگی: وابستگی به سلسله پهلوی برای بخشی از مردم نوستالژی و اعتماد ایجاد می‌کند.
چالش‌ها:
– نبود سازوکار شفاف برای انتخاب ایشان: ادعای انتخاب توسط مردم بدون مشخص‌کردن روند و سازوکار آن، باعث انتقادات و اختلافات می‌شود.
– شکست پروژه‌هایی مانند وکالت: تجربه پروژه وکالت نشان داد که پذیرش گسترده عمومی برای ایشان دشوار است.
– وجود نیروهای رقیب: سازمان‌هایی مانند مجاهدین خلق، حزب دموکرات کردستان، و دیگر گروه‌های اپوزیسیون نیز ادعای رهبری یا نقش مهم در تحولات ایران دارند.
– تضادهای ایدئولوژیک: بخش زیادی از جامعه ایران خواهان جمهوری‌خواهی و عدم بازگشت به نظام پادشاهی هستند.
۳. شرایط لازم برای رهبری موفق
رهبری موفق در یک انقلاب اجتماعی نیازمند شرایط و توانمندی‌های زیر است:
الف. مشروعیت مردمی:
رهبر باید مشروعیت خود را از طریق مشارکت مردم، انتخابات، یا حمایت گسترده به دست آورد. روش‌های زیر می‌توانند مشروعیت ایجاد کنند:
– تشکیل شوراهای محلی یا ملی برای انتخاب رهبر.
– برگزاری نظرسنجی‌های گسترده.
– ایجاد توافق در بین گروه‌های مختلف اپوزیسیون.
ب. توانایی سازمان‌دهی:
رهبر باید بتواند نیروها و منابع انقلاب را سازمان‌دهی کند. این شامل:
– هماهنگی بین گروه‌های مختلف.
– مدیریت منابع انسانی و مالی.
– ایجاد یک ساختار شفاف و منظم.
ج. برنامه‌ریزی استراتژیک:
رهبر باید برنامه‌ای روشن برای دوران گذار و پس از آن ارائه دهد. این شامل:
– توضیح شکل نظام سیاسی آینده (مثلاً جمهوری یا پادشاهی مشروطه).
– ارائه نقشه راه برای انتقال قدرت.
– تضمین حقوق اقلیت‌ها و گروه‌های مختلف.
د. توانایی ایجاد وحدت:
رهبر باید بتواند اختلافات بین گروه‌های مختلف را کاهش دهد و بر اهداف مشترک تأکید کند.
۴. چالش‌های اختلاف و رهبری جمعی
اختلافات در بین اپوزیسیون ایران، از جمله اختلافات بر سر رهبری رضا پهلوی، یکی از موانع اصلی موفقیت در تغییرات اجتماعی است. برای حل این مشکل:
1. تشکیل ائتلاف‌های فراگیر: نیروهای سیاسی مختلف باید حول اصول مشترک متحد شوند.
2. پذیرش رهبری جمعی: به جای تمرکز بر یک فرد، می‌توان یک شورای رهبری تشکیل داد.
3. شفافیت و پاسخگویی: هر رهبری یا شورا باید پاسخگوی مردم و نیروهای انقلابی باشد.
رهبری شورای
۱. عدم امکان رهبری فردی در شرایط کنونی
در دوران انقلاب ۱۳۵۷، خمینی توانست به دلایل زیر به‌عنوان رهبر واحد شناخته شود:
– کاریزما و نفوذ دینی: خمینی به‌عنوان یک مرجع تقلید، نفوذ مذهبی گسترده‌ای داشت.
– دشمن مشترک: مخالفت عمومی با رژیم شاه باعث شد نیروهای سیاسی با وجود اختلافات، حول محور خمینی متحد شوند.
– نبود رسانه‌های اجتماعی: فضای اطلاع‌رسانی محدود امکان نقد گسترده یا ترویج آلترناتیوهای دیگر را کاهش می‌داد.
اما امروز:
– تنوع ایدئولوژیک و پراکندگی اپوزیسیون: نیروهای سیاسی، قومی، و اجتماعی با دیدگاه‌ها و منافع مختلف وجود دارند که باعث می‌شود پذیرش یک رهبر واحد دشوار باشد.
– دسترسی گسترده به اطلاعات: رسانه‌های اجتماعی امکان نقد و مخالفت گسترده با هرگونه ادعای رهبری فردی را فراهم کرده است.
– افزایش آگاهی سیاسی مردم: جامعه به‌دنبال سیستمی دموکراتیک‌تر و شفاف‌تر است و دیگر به‌سادگی رهبری فردی را نمی‌پذیرد.
۲. لزوم ایجاد یک شورای فراگیر
برای مدیریت دوران گذار و کاهش هزینه‌های اجتماعی، تشکیل یک شورای فراگیر ضروری به نظر می‌رسد. این شورا باید دارای ویژگی‌های زیر باشد:
– نمایندگی گسترده: نمایندگان جریانات سیاسی (چپ، راست، جمهوری‌خواه، پادشاهی‌خواه، لیبرال)، قومی (کردها، بلوچ‌ها، عرب‌ها، ترک‌ها، ترکمن‌ها)، و اجتماعی (زنان، جوانان، کارگران) در شورا حضور داشته باشند.
– تمرکز بر اهداف مشترک: توافق بر اصول اساسی مانند دموکراسی، حقوق بشر، جدایی دین از سیاست، و تمامیت ارضی.
– سیستم تصمیم‌گیری جمعی: تصمیمات باید به‌صورت دموکراتیک و با توافق اکثریت اتخاذ شوند.
– برنامه‌ریزی برای دوران گذار: شورا باید نقشه راهی برای گذار به دموکراسی و تدوین قانون اساسی جدید ارائه دهد.
۳. راهکارهای عملی برای ایجاد یک شورای مؤثر
برای موفقیت یک شورای فراگیر، باید از تجربیات گذشته درس گرفت و رویکرد جدیدی اتخاذ کرد:
1. عدم تمرکز بر یک گروه یا ایدئولوژی خاص: شورا باید تنوع فکری و ایدئولوژیک را به رسمیت بشناسد.
2. همکاری با جریان‌های قومی: توجه به حقوق و خواسته‌های اقوام مختلف، از جمله پذیرش نظامی غیرمتمرکز یا فدرال.
3. استفاده از تخصص و تجربه: جذب متخصصان در حوزه‌های حقوق، سیاست، اقتصاد، و جامعه‌شناسی برای تدوین برنامه‌ای دقیق و اجرایی.
4. شفافیت و پاسخگویی: شورا باید در ارتباط با مردم شفاف عمل کند و سازوکاری برای نظارت و مشارکت عمومی ایجاد کند.
5. تشکیل شورای رهبری موقت: به‌جای تعیین یک رهبر فردی، یک هیئت جمعی از نمایندگان گروه‌های مختلف تشکیل شود.
4. فرصت‌ها و چالش‌های پیش رو
فرصت‌ها:
– نارضایتی گسترده از حکومت: مردم ایران آماده تغییر هستند و خواسته‌هایی روشن برای دموکراسی و عدالت دارند.
– افزایش نقش رسانه‌های اجتماعی: امکان برقراری ارتباط سریع و مؤثر بین نیروهای مختلف وجود دارد.
– تجربیات اپوزیسیون: با وجود اختلافات، اپوزیسیون تجارب ارزشمندی از مبارزات گذشته دارد.
چالش‌ها:
– اختلافات ایدئولوژیک و سیاسی: نبود اعتماد بین گروه‌های مختلف می‌تواند مانع اصلی باشد.
– مداخله خارجی: قدرت‌های خارجی ممکن است از برخی نیروها حمایت کنند و باعث اختلاف شوند.
– تضاد منافع قومی و ملی: اگر خواسته‌های اقوام مختلف جدی گرفته نشود، احتمال درگیری و بحران وجود دارد.
نتیجه‌گیری
شرایط امروز ایران ایجاب می‌کند که به جای تکیه بر یک رهبر فردی، تمرکز بر تشکیل یک شورای فراگیر و متنوع باشد که بتواند منافع و خواسته‌های تمامی اقشار جامعه را نمایندگی کند. تنها با ایجاد اتحاد واقعی و تدوین برنامه‌ای مشترک، می‌توان دوران گذار را به‌صورت سالم و کم‌هزینه مدیریت کرد.
by اسماعیل مرادی | 10.نوامبر 2024 | مقالات
در تحلیل وضعیت کنونی اپوزیسیون ایران، یکی از مشکلات عمده، تفرقه و اختلافات درونی است که به بحران ایدئولوژیک و بن‌بست تئوریک در میان گروه‌های مخالف حکومت منجر شده است. پس از گذشت ۴۵ سال از انقلاب ۱۳۵۷، هنوز گروه‌های مختلف نتوانسته‌اند به اتحاد یا توافق بر سر اصول و راهکارهای مشترک دست یابند. در این میان، حکومت نیز به‌خوبی از این شکاف‌ها و درگیری‌ها بهره می‌برد و با تقویت و دامن زدن به اختلافات، قدرت خود را حفظ کرده و از این وضعیت برای چپاول و کنترل مردم بهره‌گیری می‌کند.
ریشه‌های تفرقه و درگیری در میان اپوزیسیون
یکی از عوامل کلیدی در تحلیل ناکامی اپوزیسیون، اختلافات دیرینه میان گروه‌های مختلف است. گروه‌های چپ، جمهوری‌خواه، مجاهدین خلق، و طرفداران حکومت سابق، هر یک باور دارند که با افشای دیگر گروه‌ها یا حذف آنان از صحنه می‌توانند به پیروزی دست یابند. این رقابت‌ها در عمل باعث شده تا هر گروه بیشتر بر هویت و ایدئولوژی خود تأکید کند و به‌جای تمرکز بر هدفی مشترک، در مسیرهای جداگانه و متضاد حرکت کند. طرفداران حکومت سابق بر این باورند که با کنار زدن «پنجاه و هفتی‌ها» می‌توانند شانس بازگشت به قدرت را پیدا کنند، در حالی که دیگر گروه‌ها نیز این تصور را دارند که با افشای حامیان حکومت پهلوی، برتری سیاسی کسب خواهند کرد. این رویکرد، به جای آنکه به هم‌افزایی و اتحاد منجر شود، رقابتی تخریبی و تضعیف‌کننده را در میان گروه‌ها به وجود آورده است.
بهره‌برداری حکومت از شکاف‌ها و ضعف‌های اپوزیسیون
در چنین شرایطی، حکومت به خوبی دریافته است که تفرقه و عدم انسجام میان مخالفان، ضامن بقا و تسلط آن بر جامعه است. با دامن زدن به اختلافات، حکومت این امکان را پیدا کرده تا هر گروه را به نحوی تضعیف و به سوی حذف سوق دهد. در این فضا، حکومت با استفاده از ابزارهای رسانه‌ای و امنیتی، به تبلیغ و تشدید اختلافات می‌پردازد و بدین ترتیب، قدرت خود را مستحکم‌تر می‌کند. تفرقه‌افکنی و تمرکز بر اختلافات درونی به حکومت اجازه می‌دهد تا بدون تهدید جدی، بر موقعیت خود مسلط باقی بماند.
بحران ایدئولوژیک و نبود راهکار عملی
در کنار تفرقه، بحران ایدئولوژیک و بن‌بست تئوریک نیز از دیگر چالش‌های جدی اپوزیسیون ایران است. نیروهای سیاسی، به جای تمرکز بر ارائه راهکارهای عملی و قابل‌اجرا، عمدتاً به انتقاد از یکدیگر و سرزنش ضعف‌ها و اشتباهات گذشته پرداخته‌اند. این وضعیت، فضای رکود و ناامیدی را در میان مردم ایجاد کرده و به‌تدریج اعتماد عمومی را به توانایی اپوزیسیون در ایجاد تغییرات پایدار کاهش داده است. در بسیاری از نشست‌ها و جلسات، صحبت‌ها حول محور انتقاد و یافتن مقصر می‌چرخد، اما خود فعالان نیز از ارائه راهکارهای مؤثر و اقدامات عملی عاجز هستند. این بحران فکری و ایدئولوژیک، عملاً اپوزیسیون را از ارائه برنامه‌ای مشخص و کارا برای بهبود شرایط اجتماعی و سیاسی باز داشته است.
ضرورت بازنگری و یافتن نقاط اشتراک
در چنین شرایطی، برای خروج از این بن‌بست، نخستین گام پذیرش تفاوت‌ها و تنوع دیدگاه‌ها است. به جای تلاش برای حذف یکدیگر یا افشای مخالفان، اپوزیسیون باید بر سر اصول و ارزش‌های مشترک به توافق برسد. اصولی که می‌تواند به اتحاد واقعی و مؤثر برای مبارزه با حکومت منجر شود، باید از دل خواسته‌ها و نیازهای مردمی برخیزد و پاسخگوی چالش‌های حال و آینده باشد. هرچند در گذشته میان گروه‌های مختلف تنش‌ها و رقابت‌هایی وجود داشته است، اکنون زمان آن رسیده که اپوزیسیون به ضرورت اتحاد و همبستگی پی ببرد و به جای تمرکز بر تفاوت‌ها، نقاط اشتراک را تقویت کند.
خروج از بحران فکری: بازتعریف اهداف و استراتژی‌ها
در نهایت، برای خروج از بحران فکری و ایدئولوژیک، نیازمند بازتعریف اهداف و استراتژی‌های اپوزیسیون هستیم. این بازنگری باید بر اصولی بنا شود که علاوه بر انتقادی بودن، سازنده و به سمت آینده باشد. تغییر وضعیت موجود تنها با انتقاد از گذشته و مخالفت با حاکمیت ممکن نخواهد شد؛ بلکه نیاز به برنامه‌ای مشخص و گام‌به‌گام برای بهبود شرایط اجتماعی و سیاسی کشور دارد. اپوزیسیون باید به این نکته پی ببرد که بدون ارائه راهکارهای عملی و تمرکز بر نیازهای جامعه، هرگز قادر نخواهد بود اعتماد عمومی را جلب کرده و به قدرت واقعی و موثر دست یابد.
در نتیجه، شرایط کنونی اپوزیسیون، علاوه بر تفرقه، از نبود ایده‌های نوآورانه و بحران در ارائه راهکارهای عملی رنج می‌برد. تنها با ایجاد همبستگی، بازتعریف ایدئولوژی‌ها، و تمرکز بر نیازهای واقعی جامعه، اپوزیسیون می‌تواند به نیرویی مؤثر و پایدار در مسیر تغییر و پیشرفت ایران تبدیل شود.
اسماعیل مرادی
by اسماعیل مرادی | 10.نوامبر 2024 | مقالات
مقدمه
ایران امروز در مواجهه با بحران‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و حقوق بشری، درگیر شرایطی است که ساختارهای موجود را تحت فشار شدید قرار داده است. در حالی که عوامل متعددی این بحران‌ها را دامن زده‌اند، عواملی همچون تحریم‌های بین‌المللی، سوءمدیریت داخلی، فساد ساختاری و تنش‌های منطقه‌ای از مهم‌ترین علل بحران‌های فعلی محسوب می‌شوند. این مقاله به تحلیل وضعیت کنونی ایران و سناریوهای محتمل برای آینده سیاسی آن می‌پردازد و تلاش می‌کند شرایط و راهکارهای خروج از این وضعیت پیچیده را مورد بررسی قرار دهد.
بخش اول: وضعیت کنونی ایران
وضعیت فعلی ایران در چندین بُعد قابل تحلیل است. هر یک از این حوزه‌ها با یکدیگر در ارتباط هستند و تأثیرات متقابل این عوامل بحران‌ها را تشدید کرده‌اند.
1. اقتصاد
تحریم‌های بین‌المللی و سوءمدیریت اقتصادی داخلی، منجر به کاهش ارزش پول ملی، افزایش تورم، و بیکاری گسترده شده است. این مشکلات اقتصادی نه تنها موجب فشار مضاعف بر اقشار کم‌درآمد و کاهش رفاه عمومی شده، بلکه رکود صنعتی را نیز در پی داشته است که به‌شدت بر پویایی اقتصادی ایران تأثیر گذاشته و ناامیدی اجتماعی را افزایش داده است.
2. اجتماع
نابرابری‌های اجتماعی و محدودیت‌های مدنی، به‌ویژه برای جوانان و اقلیت‌ها، ناامیدی را در میان افراد جامعه گسترش داده و موجب مهاجرت گسترده نیروی انسانی شده است. اعتراضات اخیر در ایران نمایانگر نارضایتی عمیق مردم از شرایط جاری بوده و نیاز به تغییرات اساسی در سیاست‌های اجتماعی و حکومتی را برجسته کرده است.
3. سیاست
فساد ساختاری، محدودیت‌های سیاسی و نبود شفافیت در اداره کشور، موجب کاهش اعتماد عمومی و بی‌اعتمادی نسبت به کارآمدی حاکمیت شده است. بسته بودن فضای سیاسی، از شکل‌گیری احزاب مستقل و ایجاد اصلاحات پایدار جلوگیری کرده و بدین ترتیب شکاف میان مردم و حکومت را افزایش داده است.
4. فرهنگ
بحران هویت و تنزل فرهنگی از دیگر چالش‌های کنونی جامعه ایران است. این وضعیت باعث شکاف‌های اجتماعی عمیق‌تر شده و تا جایی پیش رفته است که برخی تمایل به مداخله خارجی برای حل بحران‌های داخلی پیدا کرده‌اند، که خود نشانه‌ای از یأس و سرخوردگی فرهنگی در سطح جامعه محسوب می‌شود.
5. حقوق بشر
سرکوب آزادی بیان و محدودیت‌های حقوق بشری در ایران، مانعی برای فعالیت‌های مسالمت‌آمیز مردمی است. سرکوب تجمعات اعتراضی، بازداشت فعالان سیاسی و اعمال فشارهای گسترده به نارضایتی عمومی دامن زده و نشان‌دهنده تضییع حقوق اولیه شهروندان است.
6. سیاست خارجی
سیاست‌های منطقه‌ای ایران و تنش با کشورهای همسایه، فشارهای اقتصادی و امنیتی را تشدید کرده است. این شرایط باعث شده تا ایران در انزوای سیاسی و اقتصادی قرار گیرد و در نتیجه مردم بار اصلی این تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی ناشی از این سیاست‌ها را به دوش بکشند.
بخش دوم: سناریوهای احتمالی آینده سیاسی ایران
با توجه به وضعیت کنونی، آینده سیاسی ایران تحت تأثیر متغیرهای مختلفی قرار دارد که به مجموعه‌ای از سناریوهای احتمالی تقسیم می‌شود. هر یک از این سناریوها می‌تواند مسیر ایران را به‌طور چشم‌گیری تغییر دهد.
1. گسترش اعتراضات مردمی
تداوم مشکلات اقتصادی و محدودیت‌های اجتماعی و سیاسی ممکن است به گسترش اعتراضات مردمی منجر شود. اگر این اعتراضات به‌صورت سازمان‌یافته‌تر و گسترده‌تر ادامه پیدا کند، امکان دستیابی به تغییرات ساختاری وجود دارد. این سناریو به میزان همبستگی میان معترضان و توانایی آن‌ها برای رهبری اعتراضات بستگی دارد.
2. تغییرات احتمالی حکومتی
افزایش فشارهای داخلی و خارجی ممکن است به تغییرات ساختاری در نظام حکومتی ایران منجر شود. انتقال قدرت به یک نظام دموکراتیک تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که اپوزیسیون داخلی و خارجی بتوانند اتحاد و حمایت مردمی را جلب کنند. در این سناریو، موفقیت به میزان آمادگی و انسجام نیروهای اپوزیسیون برای پیشبرد تغییرات به شیوه‌ای مسالمت‌آمیز بستگی دارد.
3. تشدید فشارهای بین‌المللی
ادامه و افزایش تحریم‌ها و انزوای سیاسی ممکن است حکومت را در موضع ضعف قرار دهد و نارضایتی اجتماعی را افزایش دهد. این تحریم‌ها، اگرچه موجب تضعیف اقتصادی دولت می‌شود، اما در گذشته نشان داده که تأثیرات مستقیم و کوتاه‌مدتی بر تغییر ساختار سیاسی نداشته و بیشتر بر زندگی عمومی مردم اثر منفی گذاشته است.
4. افزایش تنش‌های منطقه‌ای
تنش با کشورهای منطقه، به‌ویژه اسرائیل، می‌تواند زمینه درگیری‌های نظامی را فراهم کند که پیامدهای مخربی برای اقتصاد و امنیت ایران خواهد داشت. این شرایط ممکن است موجب سخت‌گیری‌های داخلی و افزایش سرکوب‌ها شود، اما در عین حال می‌تواند نارضایتی‌های اجتماعی را تشدید کند.
5. اتحاد اپوزیسیون خارج از کشور
اتحاد گروه‌های اپوزیسیون خارج از کشور می‌تواند با افزایش فشار بین‌المللی بر حکومت ایران، نقش موثری در ایجاد تغییرات بازی کند. این اتحاد، البته، نیازمند اجماع بر سر اهداف و برنامه‌های روشن و سازنده است که بتواند با همراهی مردم ایران تحولات اساسی را ایجاد کند.
6. فروپاشی داخلی یا تغییر ناگهانی
تداوم فساد و بحران‌های اقتصادی و اجتماعی ممکن است به فروپاشی داخلی منجر شود. در این سناریو، نبود یک ساختار جایگزین منسجم می‌تواند به بی‌ثباتی و حتی تجزیه کشور بیانجامد. در صورت وقوع، اپوزیسیون و گروه‌های مختلف نیاز به آمادگی و برنامه‌ریزی برای مدیریت بحران و ایجاد ثبات دارند.
7. نقش آمریکا و کشورهای خارجی
فشارهای بین‌المللی، به‌ویژه از سوی آمریکا، ممکن است به‌عنوان یک عامل شتاب‌دهنده تغییرات درونی عمل کند. احتمالاً سیاست‌های ایالات متحده و متحدان آن می‌تواند به صورت اعمال تحریم‌های بیشتر، حمایت از اپوزیسیون، یا تشکیل ائتلاف‌های منطقه‌ای باشد. موفقیت این سناریو به میزان هماهنگی و استفاده از فرصت‌های بین‌المللی برای ایجاد تغییرات مؤثر بستگی دارد.
نتیجه‌گیری
شرایط کنونی ایران و آینده سیاسی آن به شدت پیچیده و چندوجهی است. بررسی سناریوهای مختلف نشان می‌دهد که هر یک از آن‌ها در گرو توانایی و آمادگی اپوزیسیون، سطح حمایت مردمی، و عوامل خارجی است. تغییرات پایدار و مؤثر تنها در صورت همبستگی میان نیروهای مخالف و برنامه‌ریزی دقیق برای آینده امکان‌پذیر است.
اسماعیل مرادی
