بازدیدها: 0
با اندوهی عمیق و تأسفی فراوان، بار دیگر معادن ایران قربانی گرفتند. بیتوجهی دولت، مسئولان محلی و کارفرمایان به اصول ایمنی در محیط کار، زیادهخواهی بیپایان کارفرمایان، نبود تشکلهای مستقل کارگری و محرومیت کارگران از نقشآفرینی در مدیریت و نظارت بر ایمنی محل کار، سالانه جان هزاران کارگر را در ایران میگیرد.
هنوز داغ حادثه تلخ ریزش معدن زغالسنگ “معدنجوی طبس” در ۳۱ شهریورماه سال گذشته، که به جانباختن ۵۲ کارگر و مجروح شدن ۲۲ تن انجامید، از یاد نرفته است که اکنون خبر حادثهای دیگر در معدن زغالسنگ دامغان، دلها را به درد آورده است؛ حادثهای که جان ۷ کارگر زحمتکش را گرفت.
بر اساس آمار رسمی، سالانه بیش از ۱۳ هزار حادثه ناشی از کار در ایران رخ میدهد. شوربختانه، تنها ۷۰۰ تا ۸۰۰ مورد مرگ در اثر این حوادث بهطور رسمی ثبت میشود. این در حالی است که دادههای مرکز آمار – که خود بسیار کمتر از واقعیت است – نشان میدهد شمار جانباختگان حوادث کاری در سالهای اخیر به طرز نگرانکنندهای رو به افزایش است. از سال ۱۳۹۷ تا ۱۴۰۲، تعداد مرگ و میرهای ناشی از حوادث کار در ایران از ۱۶۲۵ نفر به ۲۱۱۵ نفر افزایش یافته که بیانگر رشدی ۳۰ درصدی است.
این آمارهای تلخ و دردناک گواه آناند که حکومت جمهوری اسلامی، مسئولان محلی و کارفرمایان، هیچ دغدغهای برای حفظ جان کارگران ندارند. راه برونرفت از این چرخه مرگبار، در سازمانیابی کارگران، تبدیل شدن به نیرویی مؤثر، نظارت مستقیم بر ایمنی محیطهای کاری، همگرایی با نیروهای سیاسی، صنفی و مدنی، و در نهایت، گذار از حکومت اسلامی به سوی نظامی دموکراتیک با رفاه همگانی و مبتنی بر حقوق بشر است؛ نظامی که در آن جان کارگران و مردم از بالاترین ارزش برخوردار باشد.
ما ضمن ابراز همدردی صمیمانه با خانوادههای داغدار، جامعه کارگری و مردم ایران، امیدواریم غم و اندوه این حادثه مرگبار را به نیرویی برای گذار از حکومت اسلامی و انگیزهای برای تقویت همبستگی جنبش کارگری و گامی در مسیر گذار به سوی آیندهای ایمن، انسانی و عادلانه باشد.
شورای ملی تصمیم
۲۰ فروردین ۱۴۰۴ – ۹ آوریل ۲۰۲۵
0 Comments