بازدیدها: 0
آبان ماه سال ۱۳۹۸ دولت ایران در تلاش برای مدیریت یارانه‌ها و کاهش فشار مالی بر بودجه، به‌طور ناگهانی و بدون اطلاع‌رسانی قبلی، قیمت بنزین را در نیمه شب افزایش داد. قیمت بنزین سهمیه‌ای به ۱۵۰۰ تومان و بنزین آزاد به ۳۰۰۰ تومان افزایش یافت. این تصمیم ناگهانی، باعث خشم عمومی شد. بلافاصله پس از اعلام این خبر، شهرهای مختلف کشور شاهد تجمعات اعتراضی و راهپیمایی‌هایی بود. این اعتراضات در ابتدا به صورت مسالمت‌آمیز آغاز شد اما به تدریج با برخورد شدید نیروهای امنیتی، خشم معترضان افزایش یافت و سرانجام جنبشی تاثیر گذار رقم خورد. این جنبش نه تنها واکنشی به افزایش قیمت بنزین بود، بلکه بیانگر نارضایتی عمیق‌تر جامعه از مشکلات اقتصادی، فساد، و عدم شفافیت در تصمیم‌گیری‌های دولت بود. سرکوب شدید این جنبش، هزینه‌های انسانی و اجتماعی گسترده‌ای برای جمهوری اسلامی خصوصا در رابطه با مشروعیت سیاسی آن نظام به همراه داشت.
جنبش آبان ۱۳۹۸ را می توان یکی از مهم‌ترین و گسترده‌ترین اعتراضات در تاریخ جمهوری اسلامی ایران دانست که تأثیرات اجتماعی، سیاسی، و روانی عمیقی بر جامعه ایران گذاشت. بسیاری از تحلیل‌گران و ناظران سیاسی، این جنبش را نقطه عطفی در فرآیند نارضایتی عمومی و حرکت به سوی تغییرات بنیادین در جمهوری اسلامی می‌دانند. برای درک این موضوع، به چند جنبه کلیدی از این جنبش و پیامدهای آن توجه می‌کنیم:
- افزایش بی‌اعتمادی عمومی: جنبش آبان ۱۳۹۸ یک نقطه اوج در بی‌اعتمادی عمومی نسبت به حاکمیت دینی و نظام سیاسی بوجود آورد. اعلام ناگهانی افزایش قیمت بنزین، بدون شفاف‌سازی و آمادگی افکار عمومی، به‌عنوان نمادی از نادیده‌گرفتن خواسته‌ها و حقوق مردم تلقی شد. برخورد شدید نیروهای امنیتی نیز این بی‌اعتمادی را تقویت کرد و نشان داد که برای بسیاری از مردم، نظام سیاسی پاسخگوی خواسته‌های آن‌ها نیست.
- سرکوب شدید و عمیق‌تر شدن شکاف میان مردم و حاکمیت: پاسخ حکومت به این اعتراضات با سرکوب گسترده و خشونت بسیار زیاد که بیش از حداقل هزار و پانصد نفر کشته همراه بود. استفاده از گلوله جنگی و روش‌های خشن سرکوب اعتراضات، بسیاری از مردم ایران را به این باور رساند که نظام سیاسی به‌جای شنیدن و پاسخگویی، آماده سرکوب خونین اعتراضات است.
- پیامدهای روانی و اجتماعی: اعتراضات آبان ۱۳۹۸ تأثیرات روانی بزرگی بر جامعه ایران گذاشت. بسیاری از مردم که پیش‌تر به امکان اصلاح در درون نظام سیاسی باور داشتند، پس از این اعتراضات و سرکوب خشن، نسبت به این باور دچار تردید شده اند. این جنبش به نوعی مرحله ای «برگشت‌ناپذیر» در تحولات روانی و اجتماعی جامعه ایران بود.
- قطع اینترنت و افزایش آگاهی جهانی: قطع سراسری اینترنت در جریان اعتراضات نه تنها بر ابعاد سرکوب دلالت داشت، بلکه به جامعه جهانی نیز نشان داد که حکومت ایران در سرکوب معترضان به نقطه‌ای رسیده که حتی از قطع ارتباطات دیجیتال هم ابایی ندارد. این اقدام، هزینه‌های زیادی را از لحاظ اقتصادی و اجتماعی به مردم و کشور تحمیل کرد و به نارضایتی مردم دامن زد.
- دیدگاه ناظران و تحلیل‌گران به مفهوم «گذار»: بسیاری از تحلیل‌گران این اعتراضات را به‌عنوان مرحله‌ای مهم در مسیر «گذار از جمهوری اسلامی» به یک نظم تازه توصیف کرده‌اند. اعتراضات آبان ۱۳۹۸ نشان داد که تحمل عمومی جامعه نسبت به بحران‌های اقتصادی، فساد و سرکوب کاهش یافته و این شرایط، زمینه را برای تحولات بعدی فراهم کرده است.
شورای ملی تصمیم اعتراضات آبان ۱۳۹۸را با توجه به گستردگی سرکوب و کشتار، و پیامدهای روانی و اجتماعی، به نوعی «نقطه بدون بازگشت» برای بخش بزرگی از جامعه ایران می‌داند. این جنبش، نارضایتی عمومی را به سطح بالاتری رساند و نشان داد که بسیاری از مردم دیگر به امکان اصلاح تدریجی در چارچوب نظام کنونی اعتقادی ندارند. با این حال، گذار از جمهوری اسلامی به تغییرات بنیادین نیازمند عواملی مانند اتحاد اجتماعی، رهبری و برنامه‌ریزی دقیق است.
شورای ملی تصمیم در سالگشتِ جنبش آبان ۱۳۹۸ بار دیگر سرکوب وحشیانه و کشتار بی رحمانه معترضان و کنشگران سیاسی را به شدت محکوم می کند. تداوم این حرکت انقلابی در رابطه با وضعیت کنونی جامعه ایران که بحران های چندلایه افزایش یافته و بیم فروپاشی سیاسی حاکمیت اسلامی می رود را بعنوان یکی از سرفصل های مبارزات مردم ایران پاس می دارد و بر تداوم این فعالیت های تاکید می کند.
شورای ملی تصمیم
۹ آبان ماه ۱۴۰۳
۳۰ اکتبر ۲۰۲۴
0 Comments