بازدیدها: 0

هنگامه‌ی شور است، بشورید، بشورید
جانا مگر از عقل به‌دورید، به‌دورید؟

تا کی به خماری سرمان زیر لحاف است؟
تا کی دلمان، محفلمان خوش به گزاف است؟

کو غیرت ایرانی و آن شوکت اقوام؟
کو ترک و لر و کرد و عرب، گیلک ایام؟

تنها مگذارید بلوچ و دگران را
بیرون بکنید از وطن، این بی‌وطنان را

بیگانه بود آنکه فروشد وطنت را
خود را نسپاری، که بدوزد دهنت را

دزدی شده آئین سرافرازی و شوکت
هر مفتخوری صدر نشین شد به رذالت

تا دار و ندار همه زد زیر بغل، گفت:
بیچاره برو، من ندهم نان به کسی مفت

تا دار و ندار همه زد زیر بغل، رفت
بخشید به اوباشِ لجن، گنج مس و نفت

تا مفت خورد، دزد و دغل مهتر ما شد
خوش لانه‌ی هر کرکس و دد، کشور ما شد

مردم به گدایی ز سر سفره‌ی دزدان
تا لقمه‌ی نانی که بقاپند ز ایشان

ما ریزه‌خور سفره‌ی دزدان شده اکنون
خورشید ز خون دل مردم شده گلگون

تا مردم ایران سرشان در پر خویش است
همواره همین آش و همین کاسه به‌پیش است

زندان اوین
بهمن ۱۴۰۱

#معلمان_زندانی_تنها_نیستند
🔹🔹🔹