نه به جنگ و جنگ افروزی ، نه به حکومت اسلامی، مردم قربانیان حماقت حکومت اسلامی و حمله نظامی اسرائیل
جهانرواییِ “حق زندگی” – مسعود نقره کار
سرمایی همه گیر، همه جا بیداد می کند.
تئودورآدرنو
” حق زندگی” از خدشه ناپذیرترین حقوق انسان است، این حق می باید نه فقط از سوی دولت ها، حتی از سوی شهروندان جامعه محترم شمرده و رعایت شود. خصلت جهانی “حق زندگی” و دیگر ارزش های “حقوق بشر”ی جایگاه انسانی، اخلاقی و حقوقی خاصی به این پدیدۀ جهانشمول داده است، حقی که در اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق های آن، قوانین بین المللی و کنوانسیون ها مختلف به رسمیت شناخته شده و بر حفاظت از حرمت و کرامت انسانی و حفظ جان و سلامت کودکان و غیرنظامیان در زمان‌های درگیری های مسلحانه و جنگ تاکید شده است.
بخش بزرگی از اپوزیسیون حکومت اسلامی خود را “حقوق بشر”ی و باورمند به “حق زندگی” به عنوان “آرمان مشترک جهانی” خوانده است و مدعی ست پایبند و وفادار به مفاد مندرج در اعلامیه جهانی “حقوق بشر” است. این مجموعه که به درستی حکومت اسلامی را بزرگترین ناقض “حقوق بشر” می داند خود اما “گزینشی” با حقوق بشر برخورد می کند و آنجا که قافیه تنگ می شود از “حقوق” و “بشر” تقسیم بندی و تعریف مطلوبِ نظری و “سیاسی – ایدئولوژیک”اش را ارائه می دهد. یک نمونه جنگ در خاورمیانه است، به ویژه جنگ اسرائیل و فلسطین، که میزان پایبندی این بخش از اپوزیسیون را به “حقوق بشر” برملا کرده است.
اپوزیسیون حکومت اسلامی به حق و به درستی حمله تروریستی و وحشیانۀ گروه حماس به شهروندان اسرائیلی را محکوم کرده است اما بخشی از همین اپوزیسیون خلاف ادعاهایش مبنی بر وفاداری به “حقوق بشر” در برابر جنایت های ارتش اسرائیل در غزه و مناطق دیگر سکوت اختیار کرده و آن را نادیده می گیرد، و حتی به مدافعان واقعی “حقوق بشر” که رفتار ارتش اسرائیل را در پیوند با کشتار کودکان، زنان و مردان غیرنظامی و تخریب مدارس و بیمارستان ها و خانه های مردم، محکوم می کند با روشی ناپسند برچسب های ناچسب و شایستۀ خویش می زند. این بخش از اپوزیسیونِ به اصطلاح دموکراسی خواه که مدعی ست می خواهد بعد از سرنگونی حکومت اسلامی قانون اساسی ای مدرن و مبتنی بر اصول مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق های آن در میهنمان تدوین، جاری و مستقر کند بر کشتار ده ها هزار کودک و زن و مرد فلسطینی و ویرانگریِ وحشیانۀ ارتش اسرائیل در فلسطین چشم می بندد، و خونسردانه و گاه شادمانه بدون کم ترین حس همدردیِ انسانی برای جنایت ها توجیه ها در چنته دارد که نارواترین اش این گونه سخنان است که “کسی که باد می کارد توفان درو می کند” و یا اینکه “تقصیر خودشان است”، یعنی تقصیر کودکان فلسطینی و دیگر مناطق درگیرِ جنگ است که ددمنشانه دریده می شوند؟ تاسف بارتر اینکه این بخش از اپوزیسیون که برای آینده ایران نسخۀ تلفیق دموکراسی با حقوق بشر و نفی خشونت می پیچد در عمل در رابطه با کشتار کودکان و غیرنظامیان و ویرانسازی این مناطق و تروریسمی عریان، “جهانروایی”ِ حق زندگی و حقوق بشر را نادیده می گیرد و می گوید کشتار کودکان و ویرانگری در فلسطین فعلا مساله ما ایرانیان نیست!
این بخش از اپوزیسیون “دموکراسی خواه” نشان داده است خواهان استقرار و تحقق دموکراسی ای بدون ارزش های حقوق بشری ست، دموکراسی ای “من در آوردی” و غیرانسانی که پیوندی با “حق زندگی” و “حقوق بشر” ندارد، و در حقیقت صحه گذاری بر تجاوز به “حق زندگی” و حقوق انسان ها تحت لوای “دموکراسی” با بکارگیری قدرت “قانونی” و سازماندهی مذهبی، سیاسی و اقتصادی ست.
گپ خودمونی با ستار دلدار
درباره جنگ و جنگ افروزی در خاورمیانه
