۴-افزایش اعتصابات و اعتراضات کارگری و صنفی؛ عدم توانایی رژیم در پرداخت حقوق و دستمزدهای این واحد ها؛ همزمان با عدم امکان فروش محصولات این کارخانه ها در داخل و خارج کشور؛ عملا رژیم را در معرض یک نوع تحریم داخلی و خارجی قرار داده است که نتیجه ان ورشکستگی کامل رژیم خواهد بود.

۵- انزوای بیش از پیش رژیم و از دست دادن توانایی اش در به حراج گذاشتن منابع و معادن کشور حتی برای کشورهای هایی مانند چین و روسیه؛ دست رژیم را از داشتن ارز برای تامین نیازهای اولیه اش بسته است. جذب چین توسط عربستان و در گل فروماندن روسیه در باتلاق اوکراین با چشم انداز پیروزی های آینده اوکراین پس از تجهیزش به تانکها و موشکها و ادوات بیشتر؛ زمینه اینده ای را برای رژیم ایران تاریک تر کرده است. بطوریکه حتی عقب نشینی سیاسی رژیم ایران از مواضع قبلی اش در مورد اوکراین – پیام وزیر خارجه در مورد به رسمیت نشناختن حاکمیت روسیه بر شبه جزیره کریمه و دو استان اوکراین- نتوانست کمکی به خارج شدن اش از با تلاق روسیه کند.

۶- ادامه تظاهرات های ایرانیان در شهرهای مختلف خارج کشور؛ تلاش برای گذاشتن سپاه در لیست تروریستی کشورهای اروپایی؛ پیگیری در مورد لغو اعتبار نامه هیات دیپلوماتیک جمهوری اسلامی در سازمان ملل؛ فعالیت های دیگری است که می تواند رژیم را در یک بن بست سیاست خارجی کامل قرار دهد.

۷- پشت کردن میر حسین موسوی؛ نخست وزیر اسبق ر‌ژیم؛ واعلان سرنگونی حتمی رژیم و بسته پیشنهادی عقب نشینی به ر‌ژیم پیش از فروپاشی کامل آن؛ باعث بی ابرویی بیشتر رژیم در بین نیروهای خودی آن شده است.

۸-خبرهای رسیده از تلاشی نیروهای درونی رژیم – در پی هشدار میرحسین موسوی در مورد سرنگونی رژیم – دارد که نیروهای اصلاح طلب را بدنبال جمع آوری امضا و حمایت نامه برای پیشنهادات موسوی کرده تا شاید بتوانند نیروهای ریزشی رژیم را جذب کنند. غافل از اینکه نیروهایی که از رژیم در این مرحله کنده شوند به مردم می پیوندند نه به زايده های رژیم ( اصلاح طلبان).

۹-حملات نظامی به سایت های فوق امنیتی و هسته ای رژیم (اصفهان و چند شهر دیگر) بدون اینکه حتی رژیم توان کوچکترین عکس العملی داشته باشد؛ نشان از ناتوانی تمام عیاررژ‌یم در دفاع از مرزها و اسمان ایران دارد. هک شدن دستگاه های ارتباطی رژیم بطور پی در پی؛ که اخرین نمونه آن قطع و کنترل سخنرانی رئیس جمهورش در تلویزیون دولتی اش در روز سالگرد انقلاب بود؛ نمونه دیگری از خلع سلاح رژیم در میدان مبارزه با مردم و نیروهای خارجی است.

۱۰- و درآخر؛ گفتگوهای مقدماتی اپوزیسیون جمهوری اسلامی برای سازماندهی و انسجام هر چه بیشترد صفوف خود در دانشگاه جرج تاون آمریکا؛ و امید به همبستگی هر چه بیشتر نیروها در داخل و خارج در روزهای آینده؛ و استقبال و امید و شادی مردم از این اتفاق؛ نشان از پیشروی اپوزیسیون و عقب نشینی دایم رژیم از آخرین سنگرهایش دارد.

این موارد و دلایل دیگر نشان می دهد موج بزرگ دیگری از انقلاب در راه است. موجی که به مانند سیلی خروشان رژیم و نیروهایش را با خود خواهد برد.

آماده باشید؛ موج بزرگ دیگری از انقلاب در راه است.

کیقباد اسماعیل پور- عضو شورای ملی تصمیم

۱۱ فوریه ۲۰۲۳

در شرایط فوق الذکر سوال ساده است. آیا ما از پیام میر حسین استقبال می‌کنیم؟ آیا این پیام در جهت منافع مبارزه مردم ایران و علیه حکومت جمهوری اسلامی است؟
و پاسخ اینست که اگر میر حسین موسوی که هیچگاه رهبری جدی برای مبارزه علیه رژیم نبود امروز سخن از فروپاشی ج. ا می‌کند؛ ما از ان استقبال می‌کنیم؛ ولی نقشی برای او در صحنه سیاسی آینده قایل نخواهیم بود؛ چرا که در زمانی که او می‌بایست به پیش برود؛ خواهان بازگشت به عقب و بازگشت به دوران طلایی امام شد. اینک او مانند همه مردم ایران ازسرنگونی رژیم سخن می‌گوید ().

او می‌گوید برای نجات ایران باید:
یک ساختار و نظم جدید که فروپاشی جمهوری اسلامی را تسریع می‌کند؛ تشکیل داد؛
یک قانون اساسی جدید باید تدوین نمود؛
در مورد پیش نویس قانون اساسی جدید؛ همه پرسی انجام داد؛
و برای اجرای قانون اساسی جدید؛ باید مجلس موسسان تشکیل شود.

چند سوال مطرح می‌شود؟
طرح میر حسین چه ضمانت اجرایی دارد؟
هیچ. او نه قدرتی دارد و نه تشکیلاتی و نه حمایتی از اصلاح طلبان شیفته قدرت که بدنبال استحاله رژیم؛ حتی در این شرایط هستند.
البته این بدان معنی نیست که اصلاح طلبان رانده از قدرت که تا کنون دست در دست رژیم در نابودی کشور شریک بوده‌اند از این پیام استقبال نمی‌کنند و سعی نمی‌کنند که از آن بهره تبلیغاتی بنفع سیستم دلخواه‌شان ” پوتنیزم در جمهوری اسلامی” استقبال نکنند.

آیا طرح میر حسین؛ از جانب بخشی از مردم؛ می‌تواند راهگشا باشد؟
مردمی که ستم رفته بر میر حسین و حقانیت درخواست رای ا ش در ۸۸ را دیده اند؛ اینک می‌توانند سخنان او را که در این مدت با ولایت سازش نکرد و بهای آنرا شجاعانه پرداخت به این نتیجه برسند که حتی از دیدگاه میر حسین نیز این رژیم راهی بجز سرنگونی ندارد. این باعث ریزش نیروهای وامانده در بدنه نظام می‌شود و باعث می‌شوند تا نیروهای عقب مانده‌ی هنوز مانده با رژیم بقبولاند که این رژیم هیچ سرنوشتی بجز سرنگونی ندارد.
آیا نیروهای سیاسی برای راهکار میر حسین اهمیتی قایل خواهند بود؟
نیروهای سیاسی سرنگونی طلب راهکارهای میر حسین؛ را که در واقع بخشی از خواسته‌های آنها و مردم است می‌توانند بشوند و از اینکه این خواسته ها؛ برای اولین بار توسط میر حسین نیز پذیرفته شده و عنوان می‌گردد؛ می‌توانند خوشحال باشند و از سیاست درست خود برای سرنگونی مطمین شوند. ولی آیا این نیروها برای خود میر حسین و یا فرصت طلبان اصلاح طلب اهمیتی قایل خواهند شد؟
نه. چرا که نیروی سیاسی باصطلاح اصلاح طلب نه یک نیروی سیاسی بلکه دنبالچه هایی از رژ‌یم ضد بشری و ساخته و پرداخته آن بوده‌اند. و این نیروها نشان داده‌اند که به هیچ وجه خواهان سرنگونی این رژیم نیستند.
ایا میرحسین در اخرین ایستگاه خود به مردم ایران خدمتی کرده است؟ بله. از انجا که آگاهی بخشی و کندن نیروهای نااگاه؛ عقب مانده و وحشی این رژیم امر مهمی است و از انجا شایسته است تا ما از هر امکانی که هزینه مبارزه مردم را کمتر کند باید استفاده کنیم؛ لذا این اطلاعیه که می‌توان آنرا از آخرین هشدارها به بازماندگان صفوف نیروهای رژیم دانست که می‌گوید رژیم راهی جز سرنگونی ندارد؛ به مبارزه مردم کمک می‌کند.
در پایان؛ تاریخ به عقب برنمی گردد؛ و گرنه شاید بسیاری از رهبران مبارزات مردم اشتباهاتشان را تکرار نمی‌کردند؛ ولی همین که رهبر سیاسی به اشتباهات خود اعتراف می‌کند و راه جدیدی را بر می‌گزیند؛ امر اخلاقی ارزشمندی است. انچنانکه می‌توان گفت؛ میر حسین در ایستگاه آخر؛ خوب آمد.

او می گوید که ایرانیان در ایران از این حق ازادی بیان برخوردار نیستند ولی نمی گوید چرا نایاک یان تا بحال تمام تلاش شان کمک به ادامه حیات این رژیم بوده و چرا انان تا کنون در سمت ادمکشان و سرکوبگران بوده اند؛ و نمی گویند که چه شده است که امروز نایاک تصمیم گرفته تا موضع اش را عوض کند ؟

ایشان وقاحت را به کمال رسانده و نیاک را طرفدار انقلاب زن زندگی ازادی می داند؛ او نایاک را طرفدار انقلابی می داند که تمامیت رژیم ایران را هدف قرار گرفته و دیری نخواهد پایید که ان را سرنگون خواهد کرد. او می گوید: همه ما که حامی «زن، زندگی و آزادی» هستیم، باید با یک صدا صحبت کنیم، نه اینکه صدا و انرژی خود را علیه یکدیگر صرف کنیم تا بتوانیم به بهترین نحو به مردم ایران کمک کنیم.

https://www.niacouncil.org/human_rights_tracker/unity-message

ایشان در مصاحبه اش با بی بی سی می گوید که از خواست تغییر رژیم ایران حمایت می کند و دهها شرط برای ان می گذارد تا کسی شک نکند که اینان درست است که مواضع شان به یکباره عوض شده ولی هنوز به قول خودشان طرفدار صلح جهانی و طرفدارعدم دخالت کشورهای دیگر در امور داخلی ایران می باشند. ولی هنوز هم حاضر نیست بگوید که مگر کدام وطن پرست ایرانی در طول سالیان بوده که طرفدار دخالت کشورهای خارجی در ایران بوده باشد. و دیگر اینکه مگر در خاورمیانه؛ حداقل در ظرف ۴۳ سال گذشته رژیم دیگری بوده که به تمامی سرزمین های ملل دیگر ازعراق و افغانستان و لبنان و سوریه و یمن و غیره دست اندازی کرده باشد .

آیا نکته اینست که اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود؛ نایاک از کجا ارتزاق خواهد کرد؟ یا اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود و اسناد پشت پرده عملیات این سازمان از پرده برون افتد؛ چه عواقبی برای مدیران آن در طی سالها خواهد داشت ؟

براستی چه اتفاقی افتاده است ؟

چرا سازمانی که در واقع سیاست خارجی ایدئولوژیک ۴۳ ساله جمهوری اسلامی را در آمریکا تلطیف می کرد و چهره انسانی به آن می بخشید؛ امروز از ان دست می کشد و راه خود را می خواهد جدا کند ؟

برای پاسخ به این سوال شاید سوالاتی دیگر بپرسیم. وقتی حکومتی مثل حکومت جمهوری اسلامی در حال سرنگونی است؛ چه کسانی قبل از همه متوجه می شوند ؟ وقتی حکومتی دیگر توان سرکوب و مقابله با مردم را ندارد؛ اولین بار چه کسانی متوجه می شوند؟ وقتی حکومتی منابع پولی؛ نیروی انسانی؛ استخدام مزدور و حامی خارجی ندارد؛ چه کسانی اول بار آنرا می بینند ؟ چینی ها؛ روس ها؛ ماموران اطلاعاتی ج. ا ؛ یا مشاوران امنیتی داخلی و خارجی آنها ؟ بی شک؛ مشاوران امنیتی آنها ؟ یعنی چه کسی یا کسانی ؟ یعنی امثال حجاریان ها درداخل کشوردر سالهای اصلاحات و نایاک ها در سالهای انقراض ج.ا در خارج کشور.

خوب اگر یکی از مراکز سیاست گذاری و مشاوره خارجی تشخیص دهد که تمامی امکانات سرکوب؛ تجاوز؛ ادامه سیاست های در داخل و خارج به بن بست خورده و دیگر امکان ادامه حیات ندارد؛ توصیه او به حکومت مطبوعش چیست ؟ اگر ان حکومت به توصیه گوش نکرد؛ و سرنوشتی سیاه در برابر آن حکومت و سران آن باشد؛ آن مشاور چه خواهد کرد؟ اگر داخل کشور باشد شاید ریزش می کند؛ یا انرا بطور خونین تصفیه می کنند و اگرخارج کشور باشد؛ ساده ترین راه کنار کشیدن برای حفظ خود است.

یا به بیان دیگر؛ اگر شما یک سازمان لابی گر جمهوری اسلامی به آخر خط رسیده باشید و در خارج کشورلانه داشته اید؛ شاید تامین کنندگان مالی خارجی شما؛ صلاح بدانند تا این سازمان را برای آینده حفظ کنند. کدام آینده ؟ آینده ای که شاید بتوانید در فردای ایران دوباره نقش واسطه و دلال نفتی بودن را به عهده آن بگذارند و مانند انگل به سیاست خارجی کشور ایران بچسبند. البته این دیگر به هشیاری هدایت کنندگان سیاست خارجی پس از انقلاب بر می گردد تا بتوانند ریشه تمامی زنجیره های اقتصادی مثل نایاک در امریکا و هیات موتلفه در چین را برای همیشه از اقتصاد این کشور قطع کنند.

برای اینکه با شبکه انگل واری که لابی نایک در امریکا و در اروپا اطراف خودایجاد کرده است آشنا شوید؛ می توانید به مقاله جناب مجید محمدی ” یا هنوز در کنار نایاک میانه رو و دانه برفی ایستاده اید؟”

http://disq.us/t/4df85no

همه احتمالات بالا؛ با شاید همراه است. و شما نیز می توانید احتمالات دیگر را مطرح کنید. ولی دو نکته اساسی وجود دارد:

۱-انقلاب ژن ژیان آزادی و تاثیرات گسترده داخلی و بین المللی آن چنان تاثیری در صحنه سیاسی ایجاد کرده است که حتی نایاک توان مقابله با نتایج انرا ندارد و مدیران آن (رضا اصلان) با ناامیدی از عدم توجه ج.ا به توصیه های نایاک در این روزها استعفا می دهد و نایاک نیز مجبور شده است برای اولین بار در تاریخ حیات خود از پایان عمر جمهوری اسلامی سخن بگوید.

۲- با توجه به نتایج انقلاب نوین مردم ایران تاکنون؛ این سازمان – با تمامی منابع و شبکه های مافیایی خود که در طول بیش از ۴۰ سال بدست اورده است – اینک در پی تطهیرو سپس سازماندهی برای یافتن آینده ای در فضای پس از سرنگونی ج.ا است تا بتواند نقش خود را ؛ بر علیه منافع ملی مردم ایران؛ به شکل دیگر ادامه دهد.