او می گوید که ایرانیان در ایران از این حق ازادی بیان برخوردار نیستند ولی نمی گوید چرا نایاک یان تا بحال تمام تلاش شان کمک به ادامه حیات این رژیم بوده و چرا انان تا کنون در سمت ادمکشان و سرکوبگران بوده اند؛ و نمی گویند که چه شده است که امروز نایاک تصمیم گرفته تا موضع اش را عوض کند ؟

ایشان وقاحت را به کمال رسانده و نیاک را طرفدار انقلاب زن زندگی ازادی می داند؛ او نایاک را طرفدار انقلابی می داند که تمامیت رژیم ایران را هدف قرار گرفته و دیری نخواهد پایید که ان را سرنگون خواهد کرد. او می گوید: همه ما که حامی «زن، زندگی و آزادی» هستیم، باید با یک صدا صحبت کنیم، نه اینکه صدا و انرژی خود را علیه یکدیگر صرف کنیم تا بتوانیم به بهترین نحو به مردم ایران کمک کنیم.

https://www.niacouncil.org/human_rights_tracker/unity-message

ایشان در مصاحبه اش با بی بی سی می گوید که از خواست تغییر رژیم ایران حمایت می کند و دهها شرط برای ان می گذارد تا کسی شک نکند که اینان درست است که مواضع شان به یکباره عوض شده ولی هنوز به قول خودشان طرفدار صلح جهانی و طرفدارعدم دخالت کشورهای دیگر در امور داخلی ایران می باشند. ولی هنوز هم حاضر نیست بگوید که مگر کدام وطن پرست ایرانی در طول سالیان بوده که طرفدار دخالت کشورهای خارجی در ایران بوده باشد. و دیگر اینکه مگر در خاورمیانه؛ حداقل در ظرف ۴۳ سال گذشته رژیم دیگری بوده که به تمامی سرزمین های ملل دیگر ازعراق و افغانستان و لبنان و سوریه و یمن و غیره دست اندازی کرده باشد .

آیا نکته اینست که اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود؛ نایاک از کجا ارتزاق خواهد کرد؟ یا اگر جمهوری اسلامی سرنگون شود و اسناد پشت پرده عملیات این سازمان از پرده برون افتد؛ چه عواقبی برای مدیران آن در طی سالها خواهد داشت ؟

براستی چه اتفاقی افتاده است ؟

چرا سازمانی که در واقع سیاست خارجی ایدئولوژیک ۴۳ ساله جمهوری اسلامی را در آمریکا تلطیف می کرد و چهره انسانی به آن می بخشید؛ امروز از ان دست می کشد و راه خود را می خواهد جدا کند ؟

برای پاسخ به این سوال شاید سوالاتی دیگر بپرسیم. وقتی حکومتی مثل حکومت جمهوری اسلامی در حال سرنگونی است؛ چه کسانی قبل از همه متوجه می شوند ؟ وقتی حکومتی دیگر توان سرکوب و مقابله با مردم را ندارد؛ اولین بار چه کسانی متوجه می شوند؟ وقتی حکومتی منابع پولی؛ نیروی انسانی؛ استخدام مزدور و حامی خارجی ندارد؛ چه کسانی اول بار آنرا می بینند ؟ چینی ها؛ روس ها؛ ماموران اطلاعاتی ج. ا ؛ یا مشاوران امنیتی داخلی و خارجی آنها ؟ بی شک؛ مشاوران امنیتی آنها ؟ یعنی چه کسی یا کسانی ؟ یعنی امثال حجاریان ها درداخل کشوردر سالهای اصلاحات و نایاک ها در سالهای انقراض ج.ا در خارج کشور.

خوب اگر یکی از مراکز سیاست گذاری و مشاوره خارجی تشخیص دهد که تمامی امکانات سرکوب؛ تجاوز؛ ادامه سیاست های در داخل و خارج به بن بست خورده و دیگر امکان ادامه حیات ندارد؛ توصیه او به حکومت مطبوعش چیست ؟ اگر ان حکومت به توصیه گوش نکرد؛ و سرنوشتی سیاه در برابر آن حکومت و سران آن باشد؛ آن مشاور چه خواهد کرد؟ اگر داخل کشور باشد شاید ریزش می کند؛ یا انرا بطور خونین تصفیه می کنند و اگرخارج کشور باشد؛ ساده ترین راه کنار کشیدن برای حفظ خود است.

یا به بیان دیگر؛ اگر شما یک سازمان لابی گر جمهوری اسلامی به آخر خط رسیده باشید و در خارج کشورلانه داشته اید؛ شاید تامین کنندگان مالی خارجی شما؛ صلاح بدانند تا این سازمان را برای آینده حفظ کنند. کدام آینده ؟ آینده ای که شاید بتوانید در فردای ایران دوباره نقش واسطه و دلال نفتی بودن را به عهده آن بگذارند و مانند انگل به سیاست خارجی کشور ایران بچسبند. البته این دیگر به هشیاری هدایت کنندگان سیاست خارجی پس از انقلاب بر می گردد تا بتوانند ریشه تمامی زنجیره های اقتصادی مثل نایاک در امریکا و هیات موتلفه در چین را برای همیشه از اقتصاد این کشور قطع کنند.

برای اینکه با شبکه انگل واری که لابی نایک در امریکا و در اروپا اطراف خودایجاد کرده است آشنا شوید؛ می توانید به مقاله جناب مجید محمدی ” یا هنوز در کنار نایاک میانه رو و دانه برفی ایستاده اید؟”

http://disq.us/t/4df85no

همه احتمالات بالا؛ با شاید همراه است. و شما نیز می توانید احتمالات دیگر را مطرح کنید. ولی دو نکته اساسی وجود دارد:

۱-انقلاب ژن ژیان آزادی و تاثیرات گسترده داخلی و بین المللی آن چنان تاثیری در صحنه سیاسی ایجاد کرده است که حتی نایاک توان مقابله با نتایج انرا ندارد و مدیران آن (رضا اصلان) با ناامیدی از عدم توجه ج.ا به توصیه های نایاک در این روزها استعفا می دهد و نایاک نیز مجبور شده است برای اولین بار در تاریخ حیات خود از پایان عمر جمهوری اسلامی سخن بگوید.

۲- با توجه به نتایج انقلاب نوین مردم ایران تاکنون؛ این سازمان – با تمامی منابع و شبکه های مافیایی خود که در طول بیش از ۴۰ سال بدست اورده است – اینک در پی تطهیرو سپس سازماندهی برای یافتن آینده ای در فضای پس از سرنگونی ج.ا است تا بتواند نقش خود را ؛ بر علیه منافع ملی مردم ایران؛ به شکل دیگر ادامه دهد.

امروز گفته می‌شود که شورا پروژه‌ای در دست دارد؛ دوست و دشمن می‌گویند که شورا پروژه‌ای در دست دارد؛ باید گفت که درست می‌گویید؛ شورا پروژه‌ای دارد؛ پروژه‌ای به بزرگی وسعت ایران؛ پرو‌‌‌‌ژه‌ای از آذربایجان تا کردستان و از بلوچستان تا اصفهان؛ از انزلی و طالش و پارس آباد تا جاسک و گواتر و میرجاوه؛ از آبادان و خرمشهر و شادگان تا مهاباد و کامیاران و سردشت؛ از میانکاله و کردکوی تا علی آباد و آق قلا و گرگان و خراسان و از کوچکترین دهکده‌های میهن مان تا بزرگترین شهرهای سرزمین مان؛ از بازرگان تا چاه بهار و از سرخس تا آبادان؛ شورای ملی تصمیم برای ایران پرو‌ژه‌ای دارد.

آری؛ شورا پروژه‌ای دارد به گستردگی اندیشه همه مردمانمان؛
از راست راست تا مرکز و میانه؛ از چپ چپ تا هزاران اندیشه و ترانه؛
گستره‌ای از دموکراسی خواهی و پادشاهی خواهی؛ تا عدالت طلبی و سوسیالیسم باوری؛
از کمونیست‌ها تا دین داران و دین نداران تا هر آنچه اندیشه است در این میانه؛
از اندیشه من و شما……. تا آنسوی زمانه؛
تا بدانجا که جان لاک گفت و راسل و کانت و مارتین لوتر و دکارت و گالیله‌ی زمانه.

ولی آیا مردم ایران (در قرن بیست و یکم) پتانسیل داشتن چنین جبهه‌ای گسترده از تفکرات مختلف را دارند؟
آیا ما لیاقت و شایستگی آن را داریم که پس از ۱۱۹ سال از انقلاب مشروطیت و ۴۳ سال از حاکمیت قرون وسطایی مذهبی؛ به موانع گذار به دموکراسی بیندیشیم و هموار نمودن راه آن را مد نظر قرار دهیم؟ آیا در نقطه‌ای ایستاده‌ایم که برای همیشه؛ اندیشه‌ی حذف را حذف کنیم واندیشه همگرایی و تحمل و مدارا و احترام را جایگزین آن نماییم. ایا ما توان استفاده از فرصت تاریخی در کنار هم بودن را که به بهای مقابله خونین با یک استبداد وحشی ۴۳ ساله بدست آورده‌ایم داریم؟
بی شک عملکرد ما پاسخ این سوال را خواهد داد.
و اما چند کلمه‌ای در مورد تعریف پروژه و پروژه شورای ملی تصمیم بر اساس مدارک و مستندات شورا:
بطور ساده؛ هر فعالیتی که مداوم وغیر روزمره (روتین) باشد؛ می‌تواند بعنوان یک پروژه تعریف گردد. بطور مثال فعالیت‌های یک اداره دولتی پروژه نیست چون کار عادی و روزمره‌ای است که ادامه دار است؛ ولی ساختن یک پل یا یک مدرسه یا یک فرودگاه؛ یک پروژه است؛ چرا که مدت ساخت دارد ازنقطه‌ای شروع می‌شود و در جایی تمام می‌شود؛ بودجه معینی دارد؛ سهامداران مشخصی دارد و در چهارچوب یک برنامه مشخص طرح شده انجام می‌شود. (مبانی مدیریت پروژه).
در واقع تمامی نمادهای تمدن بشری در قالب پروژه ساخته شده اند؛ از تخت جمشید و اهرام ثلاثه مصر گرفته؛ تا ساخت دانشگاه تهران و رصد خانه مراغه و کانال سوئز و پاناما و پروژه اسپیس ایکس؛ تا فرستادن وویجر (یک) که اکنون در شمال غربی مرکز راه شیری در فضا ره می‌پیماید؛ همه و همه پروژه‌های بشری بوده‌اند.
هر پروژه‌ای با موضوع پروژه؛ سهامداران؛ زمان بندی؛ کیفیت پروژه؛ مکانیزم بهینه سازی؛ وهزینه پروژه معرفی می‌گردد. با این تعریف مفدماتی؛ به پروژه شورا بپردازیم:

پروژه شورای ملی تصمیم

– موضوع پروژه شورای ملی تصمیم؛ همبستگی همه نیروهای سیاسی و اجتماعی با هر نوع باور و تفکر و گرایش سیاسی است؛ همه آنها که اعتقاد به عبور از رژیم ولی فقیه دارند؛
– سهامداران (صاحبان) پروژه؛ زندانیان سیاسی درون زندان‌ها و سیاه چاله‌های ایران؛ مبارزان؛ معلمان؛ کارگران؛ دانشجویان و همه اقشاری هستند که کف خیابان‌ها فریاد تغییر و سرنگونی استبداد سر داده‌اند. سهامداران این پروژه تما می‌مردم ایران در زندان بزرگ هشتاد و پنج میلیونی ایران و همه ایرانیان (تبعیدی) خارج ایران هستند که از زندگی در ایران محروم شده‌اند.
– زمان این پروژه از امروز (یا بهتر بگویم از دیروز) تا سرنگونی رژیم تمامیت خواه و تا رسیدن به مجلس موسسان است؛
– شرح کار پروژه و مبانی کنترل کیفی پروژه آنچنان که تعریف شده است شامل:

۱- گذار کامل از ج ا با تکیه به جنبش‌های اعتراضی مردم (گذار خشونت پرهیز با حفظ حق دفاع مشروع)
۲- حفظ تمامیت ارضی کشور با تاکید بر نظام غیر متمرکز
۳- جدایی دین از دولت
۴- فراخوان عمومی برای تشکیل مجلس موسسان
۵- تلاش برای برپایی نظامی دموکراتیک و انتخابی (تعیین نوع حکومت با آرای مردم)
۶- اجرای کامل اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق وابسته به آن با تاکید بر حفظ محیط زیست.

– مکانیزم تغییرات و بهینه کردن (دستاوردهای) پروژه؛ بر اساس اصول دموکراتیک و بر اساس نظریات سهامداران درطی زمان و با یک روال دموکراتیک و در راستای منافع ملت ایران؛ خواهد بود.
-هزینه پروژه؛ رنج و شکنج و دستگیری و شکنجه و اعدام و فداکاری مردم ایران است.
یک پروژه اجتماعی سیاسی؛ با ویژگی‌های فوق می‌تواند تاریخ یک ملت را ورق زند و به آرمان‌های تاریخی آن تحقق بخشد؛ در این مسیر هیچ سنگلاخی نمی‌تواند مانع شود؛ ملتی که بزرگترین نیروی ایدئوژیک بیرون خزیده از قبر تاریخ را با پرداخت بها عقب زده است؛ هیچ مانعی نمی‌تواند او را از رسیدن به آزادی باز دارد.
گاهی پروژه‌ها به وسعت اندیشه‌ها وقلب‌های یک ملت است و گاه به قلت مغز مردان کوچکی که نمی‌توانند شاهد براندازی ساختار استبدادی باشند. آنچه بدیهی است آنست که پروژه‌های بزرگ نیاز به همگی توان یک ملت دارند. مدیریت پروژه یک پروژه ملی باید به مردان و زنانی سپرده شود که اعتقاد دارند “برای یک ملت هیچگاه بن بستی وجود ندارد؛ یا راهی خواهند یافت و یا راهی خواهند ساخت”.
مردان و زنان اندیشمند به این پروژه بزرگ ملی بپیوندید تا با هم بتوانیم این فرصت را به نقطه عطفی در تاریخ ملت ایران تبدیل کنیم.

کیقباد اسماعیل‌پور