در یک سال گذشته، شاهد سرکوب بی‌امان و نظام‌مند دانشگاه بودیم. در این بین نهادهای دانشجویی نیز شدیدا سرکوب و تشکل‌ها تضعیف و محدود شدند. در شرایطی که با ابلاغ آیین‌نامه شوراهای صنفی ۱۴۰۱، فعالیت شورای صنفی به شدت محدود شد و عملا کارکرد صنفی-سیاسی خود را از دست داد، ضرورت کاربست شیوه‌های نوین فعالیت دانشجویی و نهادسازی اهمیت دوچندانی پیدا کرده است. چراکه سرآخر، تداوم فعلیت جنبش دانشجویی، تنها با نهادسازی ممکن است. برای یافتن این شیوه‌های نوین، تاکید بر اشکالی از کنش که امکان ویژه‌ای برای ایجاد «نهاد» فراهم میکنند، اهمیت می‌یابد. شورای عمومی یکی از این اشکال است که در این نوشتار به آن می‌پردازیم.
شورای عمومی به بیان ساده، یعنی گردهم آمدن اعضای یک صنف در فضایی مشترک و گفت‌و‌گو و تصمیم‌گیری جمعی در خصوص مسائل مرتبط با زیست مشترکشان. دانشجویان (در بسیاری موارد به همراه اساتید) به بهانه مسائل پیش‌آمده، در فضایی همگانی-در داخل دانشگاه- جمع می‌شوند و گفتگو میکنند تا از خلال این شور، راه‌حلی جمعی با ملاحظه همه دغدغه‌های دانشجویی ارائه شود. شورای عمومی به دلیل آن که ریشه در فعالیت‌های جاری و رزومره دارد، پایه‌ای‌ست استوار برای فعالیت دانشجویی و میانجی‌ای مهم برای نهادسازی درون دانشگاه.
0 Comments