بسیاری از سازمان‌های جمهوری خواه که اعضاء و رهبران آنها از بازماندگان چپ‌های سنتی شرکت کننده در شورش مشروعه ۵۷ هستند، با فرقه گرایی‌شان در خدمت روش اختلاف انگیزیِ جمهوری اسلامی و بر ضد همبستگی ایرانیان، عمل می‌کنند. آنها از فرقه رجوی به دلیل “انتخاب” رئیس جمهور در پیش از انتخابات آزاد مردم و همچنین از سلطنت طلبان در خصوص تعیین نوع حکومت از پیش، عیب می‌گیرند اما خود گرفتار همین فرقه گرایی‌اند آنگاه که فرقه گرانه اصرار در نوع نظام جمهوری پیش از انتخابات آزاد مردم می‌کنند. فرقه گرایی منبعث از مذهب و باورهای شک ناپذیر، است و از آن بر می‌خیزد و جانمایه می‌گیرد. ادعای “قوم برتر” ریشه در همین امر دارد.

فرقه گرایی در میان گروها و شخصیت‌ها که دشمنی ببار آورده باعث خرسندی جمهوری اسلامی است. جمهوری اسلامی با آگاهی از تضادها و درگیری‌های فرقه گرانه حاکم بر اپوزیسیون است که به حیات خود جان و روح می‌بخشد. و برای تداوم حیاتش از هیچ جهد و جد، جهت نفوذ در صفوف اپوزیسیون از طریق سربازان امام زمانی خود غافل نیست. و در این کوشش از نفاق معطوف به فرقه گرایی حاکم بر گروها و سازمان‌ها، بیشترین بهره را برده و هر چه بیشتر تنور نفاق را گرمتر می‌کند. خصوصاً آنجا که موضوعات مشترک مانند پهلوی ستیزی میان این حکومت شیعی و برخی سازمانهای جمهوری خواه مطرح باشد. واقعیت این است، جمهوری اسلامی و بسیاری از سازمان‌های جمهوری خواه برآمده از چپ سنتی که در فرقه گرایی ید طولایی دارند، در پهلوی ستیزی همزبان و همرأی همند و این مسئله یا بهتر است بگوییم این معضل، مهمترین بازتابِ اثر نفاق و مانع در راه همبستگی ایرانیان است. در حالیکه ایرانیان در وضعیت کنونی نیازمند به سازمان بزرگ تحت نام و مضمونِ همبستگی‌اند. تا آن میزان بزرگ که بتواند رژیم دینی در ایران را براندازد.

نیکروز اعظمی