بازدیدها: 0

جنبش انقلابی و برانداز با گام‌های سنگین و امیدبخش به پیش می‌رود. هر چه جنبش انقلابی گسترده‌تر و ژرف‌تر می‌شود رژیم ددمنش‌تر، رذل‌تر و قانون‌شکن‌تر می‌شود.

جنبش انقلابی از خزر تا خلیج فارس، از کردستان تا بلوچستان همبستگی رزمجویانه را تجربه می‌کند. دانشگاه‌ها، مدارس و بخش بزرگی از کارخانه‌ها و مراکز صنعتی آوردگاه مبارزه با رژیم شده است. دانشجویان دلیر، دانش‌آموزان، بخش بزرگی از هنرمندان، ورزشکاران، پزشکان، دانپزشکان و پرستاران به جنبش انقلابی پیوستند.

برخورداری از آزادی‌های اجتماعی و سیاسی حق عموم مردم است. اعتراض به استبداد، فقر، بیکاری، بی‌آیندگی، فساد، اعتراض به توسل به زور، صرف ثروت‌ ملی در کشورهایی چون یمن، لبنان، عراق و سوریه، دشمنی با کشورهای منطقه و جهان و سرمایه‌گذاری در تولید سلاح‌های کشتار جمعی هسته‌ای، حق طبیعی تمامی ایرانیان است. مبارزه برای براندازی رژیمی که تبعیض جنسی، مذهبی، فرهنگی، اتنیکی، همچنین فقر، فساد، دروغ، سرکوب و جنگ‌طلبی ویژگی سرشتی آن است، نه تنها جرم نیست بلکه حق طبیعی و قانونی همه مردم ایران است.

با اوجگیری جنبش انقلابی ما  شاهد خشونت ورذالت‌های باورنکردنی و سرشتی رژیم هستیم. علاوه بر شلیک مستقیم به سر و صورت معترضان مسالمت‌جو و غیرمسلح، خانواده کشته‌شدگان را مجبور به عدم برگزاری مراسم عزاداری می‌کندو آنها را مجبور اعتراف‌های اجباری نادرست درباره مبارزان می‌کنند. به زندان‌ها یورش می‌برند و برخی از زندان‌ها را به آتش کشیدند. به زندانیان و معترضان تعرض و تجاوز می‌کنند. به سوی مردمی که در محلات علیه رژیم شعار می‌دهند، گاز اشک‌آور پرتاب می‌کنند و اموال و خانه‌های آنها را تخریب می‌کنند.

فعالان تشکل‌های مستقل کارگری، شورای هماهنگی تشکل‌ های صنفی فرهنگیان، دانشجویی و زنان و صدها نفر از کارگران، معلمان، بازنشستگان که با شجاعت در اعتراض‌ها به وضعیت اسفبار موجود شرکت می‌کنند با حمله‌ی وحشیانه ماموران امنیتی و اطلاعاتی و ضرب و جرح و بازداشت می‌شوند.

زندان‌ها پر از فعالان حقوق زنان، دانش‌آموزان، دانشجویان، اعضای ۱۴ کنشگر مدنی و سیاسی که ۲۱ خرداد ۱۳۹۸ با انتشار بیانیه‌ای خواستار استعفای علی خامنه‌ای از رهبری و تغییر بنیادین در قانون اساسی شدند، اعضای سندیکای شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران، اعضای اتحادیه آزاد کارگران، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، کارگران اخراجی، اعضای کانون نویسندگان ایران، وکلای مدافع مستقل، کانون مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران، پزشکان و دانپزشکان، مادران پارک لاله و حتی اعضای گروه‌های همیاری کمک به سیل زدگان و انجمن‌های خیریه است.

مردم ایران در روزهای ۲۴ تا ۲۹ آبان ۱۳۹۸ اعتراضی وسیع و همه‌جانبه که به سرعت به شکل یک قیام شکوهمند و تحسین‌برانگیز سراسر ایران را فرا گرفت، وحشتی فراگیر در دل هیئت حاکمه ایران انداختند. قیام آبان ماه، با کشتار بی‌رحمانه ۱۵۰۰ کودک و جوان و زن و مرد، همراه با زخمی شدن صدها تن و دستگیری بیش از ۷ هزار نفر از معترضان خیابانی به شدت سرکوب شد. هنوز هزاران نفر از مبارزان پرشور دستگیرشده در اعتراضات دیماه ۹۶ و آبان ۹۸، در زندان‌های رژیم بسر می‌برند، که هزاران نفر در مهر و آبان امسال در جنبش براندازانه‌ی «زن، زندگی، آزادی» در زندان‌ها، به این دلاوران پیوستند.

خواست آزادی بی قید و شرط زندانیان سیاسی، از جمله مطالباتی است که باید همواره در تجمعات خانواده‌های زندانیان، در مبارزات خیابانی، در تحصن‌ها، اعتصاب‌ها با فریادی بلند اعلام کنیم. خواستار پایان دادن به بازداشت و پرونده سازی برای پویندگان راه آزادی و عدالت اجتماعی و برابری حقوقی شهروندان شویم. نام شجاع‌ترین فرزندان مردم ایران، رهبران و کنشگرانی چون پوران ناظمی، رسول بداقی، رضا شهابی، زرتشت احمدی راغب‌، حشمت‌الله طبرزدی، فاطمه سپهری، مجید توکلی، نرگس محمدی ….  را در خیابان‌ها و میدان‌های شهر فریاد کنیم و خواهان آزادی آنها و دیگر همبندان آنها شویم.

زن، زندگی، آزادی

زندانیان سیاسی، باید بدون قید و شرط آزاد شوند!

شورای ملی تصمیم،

۷ آبان ۱۴۰۱ – ۲۹ اکتبر ۲۰۲۲