بازدیدها: 2

✍ سروش آزادی
📎 بر پایه گزارش رسمی خبرگزاری میزان (وابسته به قوه قضاییه جمهوری اسلامی)
صبح چهارشنبه، قوه قضاییه جمهوری اسلامی اعلام کرد که پدرام مدنی، زندانی متهم به «جاسوسی برای اسرائیل»، اعدام شده است. اتهامی که خانواده، وکلا و فعالان حقوق بشر آن را بی‌اساس و محصول یک پرونده پر از ایرادات قانونی و نقض فاحش حقوق بشر می‌دانند. به‌گفته مادر او و نیز نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل، پدرام مدنی فاقد دسترسی به وکیل منتخب بوده و اعترافات او زیر فشار و شکنجه اخذ شده است.

📌 پرونده‌ای آشنا در نظامی بی‌رحم
ماجرای پدرام مدنی، یک داستان تازه نیست. این، فصل دیگری از کتابی است که جمهوری اسلامی سال‌هاست می‌نویسد: کتاب سرکوب، ترور شخصیت و اعدام به عنوان ابزار حکومت‌داری. بنا بر گزارش سازمان حقوق بشر ایران، حکم اعدام پدرام مدنی در دیوان عالی کشور سه بار نقض شده بود؛ اما هر بار، شعبه هم‌عرض دوباره رأی به مرگ او داد. چنین فرآیندی نه نشانه عدالت، بلکه سندی است بر نهادینه شدن بی‌قانونی در قالب قانون.

⚖ عدالت‌کشی با چهره‌ای رسمی
اعدام مدنی در ادامه موجی از اعدام‌های سیاسی است که از آغاز سال میلادی ۲۰۲۵ تاکنون به بیش از ۴۷۸ مورد رسیده و تنها در ۲۵ روز اول ماه جاری میلادی، دست‌کم ۱۱۳ نفر در ایران اعدام شده‌اند (منبع: دیدبان حقوق بشر). بسیاری از این افراد با اتهام‌هایی همچون «جاسوسی»، «محاربه»، یا «فساد فی‌الارض» به مرگ محکوم می‌شوند. اتهاماتی که تعاریف کش‌دار، مبهم و قابل تفسیر داشته و بیش از آن‌که بر پایه مدارک متقن باشند، به ابزار توجیه حذف مخالفان تبدیل شده‌اند.

🎯 چرا حکومت اعدام می‌کند؟
در نظام‌هایی مانند جمهوری اسلامی، اعدام نه فقط «مجازات» بلکه نمایش قدرت است. نمایشی که هدف آن ساکت کردن صداهای معترض، ارعاب جامعه و هشدار به فعالان مدنی است. پدرام مدنی ممکن است تنها یک نام در لیست بلند قربانیان باشد، اما او نماد نسلی‌ست که در برابر ظلم ایستاده و صدایش با طناب دار خاموش شده است.

هم‌زمان، فعالانی چون نرگس محمدی، اولیویه گروندو (شهروند فرانسوی زندانی سابق در اوین) و دیگر مدافعان حقوق بشر هشدار داده‌اند که این پرونده‌ها نه در دادگاه مستقل بلکه در چارچوبی سیاسی-امنیتی بررسی شده‌اند. اعتراف تحت شکنجه، انکار وکیل مستقل، و دادرسی‌های عجولانه، همگی نشانگر فروپاشی دستگاه قضایی به عنوان یک نهاد قانونی و تبدیل شدن آن به بازوی سرکوب است.

🔻 پیامدها: مشروعیت از دست رفته، ترس گسترده‌تر
این‌گونه اعدام‌ها، هرچند با هدف نمایش قدرت صورت می‌گیرند، اما نشانه‌ای از ضعف عمیق حکومت هستند. حکومتی که درشرایط کنونی در لبه پرتگاه فروپاشی قرار دارد و از شکاف مشروعیت سیاسی، بحران اقتصادی، و اعتراضات مردمی در رنج است، سعی می‌کند با اعدام، فضا را امنیتی کرده و مردم را به عقب‌نشینی وادار کند. اما تجربه تاریخی نشان می‌دهد که این سرکوب‌ها، اگرچه در کوتاه‌مدت ترس می‌آفرینند، در بلندمدت بذر خشم و مقاومت را در دل جامعه می‌کارند.

🕯 نه به اعدام، آری به عدالت
اعدام پدرام مدنی را باید در زنجیره بلند سرکوب‌های سازمان‌یافته و بی‌پایان جمهوری اسلامی تحلیل کرد. احزاب و سازمانهای سیاسی و جامعه مدنی ایران و نهادهای حقوق بشری و بین‌المللی وظیفه دارند که در برابر این روند ایستادگی کنند و با صدایی رسا این رسالت را فریاد بزنند:
«نه به اعدام، نه به سرکوب، نه به حکومتی که انسان را ابزار بقاء خود می‌بیند.»
📍 چهارشنبه ۷ خرداد ۱۴۰۴