دهها سازمان حقوق بشری ایرانی و خارجی طی یک فراخوان عمومی از سازمان ملل خواستند که «یک نهاد سازمان ملل نباید شریک اعدامهای مواد مخدر باشد». این مضمون اشاره دارد به نهادهای بین المللی که همچنان با نهادهای جمهوری اسلامی در کاهش بحران مواد مخدر همکاری می کنند بدون آنکه اشاره ای به اعدام های بی رویه ای گردد که از متخلفین به محکومین مواد مخدر در ایران جانشان گرفته می شود.

سازمانهای حقوق بشر در روز چهارشنبه ۱۰ آوریل ۲۰۲۴ در ارسال یک بیانیه رسمی و عمومی تقاضای خود را در محکومیت جمهوری اسلامی نسبت به اعدامهای محکومین مواد مخدر تذکر می دهند که روزانه جان متهمین را می گیرند بدون آنکه به بستر و علل اصلی چنین تخلفاتی اشاره داشته یا در کاهش آن علل برنامه درخوری ارائه دهند.

شورای ملی تصمیم در حمایت از چنین کارزار و بیانیه ای نسبت به اعدام هر نوع متهم و متخلفی که در دادگاههای جمهوری اسلامی تایید می شود،‌ معترض است و از مجامع بین المللی تقاضا دارد تا نسبت به چنین رویکردهای قرون وسطی جمهوری اسلامی در حل بحران و کاهش مواد مخدر در جامعه ایران واکنش درخور نشان دهد.

شورای ملی تصمیم

۲۳ فروردین ۱۴۰۳، ۱۱ آوریل ۲۰۲۴

این بیانیه به شکل زیر در شبکه ها و رسانه های معتبر بازنشر یافته است:

۸۴ سازمان حقوق بشری: یک نهاد سازمان ملل نباید شریک اعدام‌های مواد مخدر باشد

۱۰ آوریل ۲۰۲۴

اعدام بیش از یک نفر در روز به بهانه جرائم مرتبط با مواد ‌مخدر باید برای مردم و جامعه جهانی به امری تحمل‌ناپذیر تبدیل شود

سازمان حقوق بشر ایران همراه با هشتاد و یک سازمان و نهاد ایرانی و بین‌المللی مدافع حقوق بشر با صدور بیانیه‌ای، خواستار آن شدند که ادامه‌ی همکاری «دفتر مقابله با مواد مخدر و جرم سازمان ملل متحد» (UNODC) با جمهوری اسلامی ایران به توقف اعدام‌های مربوط به مواد مخدر مشروط شود.

آن‌ها از آغاز یک کارزار بین‌المللی فراگیر در این باره خبر داده‌اند.

در این بیانیه آمده است: «اگر هزینه این اعدام‌ها را برای جمهوری‌اسلامی بالا نبریم، بیم آن می‌رود که در ماه‌های آینده صدها نفر به اتهام‌های مرتبط با مواد مخدر اعدام شوند. ما از تمام نهاد‌ها و فعالان حقوق‌بشری و کنشگران سیاسی می‌خواهیم تا در یک کارزار جهانی ویژه برای توقف اعدام‌های مرتبط به جرائم مواد مخدر شرکت کنند.»

محمود امیری‌مقدم، مدیر سازمان حقوق بشر ایران، با ذکر این‌که «در سال گذشته  جمهوری‌اسلامی با هدف ارعاب جامعه و پیشگیری از اعتراض، دست کم ۴۷۱ نفر را با اتهام‌های مرتبط به مواد‌مخدر اعدام کرد بدون آنکه هزینه‌ای برایش داشته باشد»، گفت: «هدف از این اقدام‌ مشترک، حساس کردن بیشتر جامعه‌جهانی و افکار عمومی نسبت به اعدام متهمان مواد‌مخدر در ایران و بالا بردن هزینه سیاسی این اعدام‌ها برای حکومت است. اعدام بیش از یک نفر در روز به بهانه جرائم مرتبط با مواد‌مخدر باید برای مردم و جامعه جهانی به امری تحمل‌ناپذیر تبدیل شود».

فراخوان به اقدام مشترک برای توقف اعدام‌های مرتبط با مواد مخدر

اعدام یا قتل عمد حکومتی مهم‌ترین ابزار جمهوری‌اسلامی برای هراس‌افکنی در جامعه و حفظ قدرت است. پس از آغاز خیزش «زن، زندگی، آزادی»، جمهوری‌اسلامی به اجرای احکام اعدام شتاب بیشتری داد و در سال ۲۰۲۳ دست‌کم ۸۳۴ نفر را اعدام کرد.

افرادی که به اتهام‌های مرتبط با مواد مخدر بازداشت شدند، بیش از نیمی از اعدام‌های سال ۲۰۲۳ را تشکیل می‌دهند. ۴۷۱ اعدام متهمان مواد مخدر هیچ هزینه‌ای برای حکومت نداشته‌ است.

این افراد اغلب متعلق به اقشار تهی‌دست و به‌حاشیه‌رانده‌شده‌ی جامعه‌اند. آمار اعدام شهروندان مناطق اتنیکی، به‌ویژه کردها و بلوچ‌ها، به نسبت جمعیت‌شان در ایران، بسیار بالاست. در سال ۲۰۲۳ شهروندان بلوچ یک‌سوم‌ اعدام‌های مواد مخدر را تشکیل ‌دادند.

متهمان جرائم مواد مخدر بدون دادرسی عادلانه و براساس اعترافات گرفته‌شده زیر شکنجه توسط دادگاه‌های انقلاب به اعدام محکوم می‌شوند و اغلب دسترسی به وکیل انتخابی ندارند.

اعدام متهمان مواد مخدر واکنش درخور بین‌المللی نداشته و اعدام روزانه‌ی آن‌ها  با سکوت رسانه‌ای همراه است. همین امر باعث شده تا جمهوری‌اسلامی نسبت به سه سال پیش با کمترین هزینه  اعدام‌های مرتبط با جرائم مواد‌مخدر را ۱۸ برابر افزایش دهد.

از سوی دیگر «دفتر مقابله با مواد‌مخدر و جرم سازمان‌ملل متحد» که در زمینه مبارزه با قاچاق مواد مخدر با جمهوری اسلامی همکاری می‌کند، نه تنها هیچ واکنشی به افزایش شدید اعدام‌های مرتبط با جرائم مواد مخدر نشان نداده‌ است، بلکه در سال گذشته یک قرارداد جدید همکاری هم با جمهوری‌اسلامی امضا کرد. این همکاری علاوه بر مشروعیت دادن به اعدام‌های حکومت، از طریق کمک‌های مالی و تجهیزاتی منجر به اعدام‌های بیشتر می‌شود.

اگر هزینه این اعدام‌ها را برای جمهوری‌اسلامی بالا نبریم، بیم آن می‌رود که در ماه‌های آینده صدها نفر به اتهام‌های مرتبط با مواد مخدر اعدام شوند. ما از تمام نهاد‌ها و فعالان حقوق‌بشری و کنشگران سیاسی می‌خواهیم تا در یک کارزار جهانی ویژه برای توقف اعدام‌های مرتبط به جرائم مواد مخدر شرکت کنند. 

هدف این کارزار انعکاس صدای بی‌صداترین قربانیان ماشین اعدام و ارعاب حکومت است. ما همچنین از «دفتر مقابله با مواد‌مخدر و جرم سازمان ملل متحد» می‌خواهیم که هرگونه همکاری با جمهوری‌اسلامی را مشروط به توقف کامل اعدام‌های مواد مخدر کند.

نهاد‌های امضاء‌کننده:

نهاد‌های امضاء‌کننده:

۱. سازمان حقوق‌ بشر ایران

۲. کمیته بین‌المللی علیه اعدام

۳. کارزار جهانی نه به اعدام در ایران

۴. ائتلاف جهانی علیه مجازات اعدام

۵. کانون مدافعان حقوق‌ بشر (شیرین عبادی)

۶. ایمپکت ایران

۷. باهم علیه مجازات اعدام

۸. سازمان بین‌المللی کاهش آسیب

۹. جمعیت حقوق بشر کردستان- ژنو

۱۰. حال وش

۱۱. کمپین فعالین بلوچ

۱۲. شبکه حقوق‌ بشر کردستان

۱۳. شش‌رنگ ‌(شبکه لزبین‌ها و ترنسجندرهای ایرانی)

۱۴. سازمان حقوق‌ بشری کردپا

۱۵. سازمان حقوق بشر اهواز

۱۶. عدالت برای ایران

۱۷. مرکز اسناد حقوق بشر ایران

۱۸. نهاد حقوق بشر مردم آذربایجان در ایران- آهراز 

۱۹. گروه حقوق بشر بلوچستان

۲۰. کمپین حقوق بشر ایران

۲۱. سازمان اتحاد برای ایران

۲۲. سازمان حقوق بشری هه‌نگاو

۲۳. سازمان حقوق بشری هانا

۲۴. رسانک

۲۵. همه حقوق‌بشر برای همه در ایران

۲۶. اتحاد برای پایان‌دادن به اعدام‌ها در ایران

۲۷. بنیاد سیامک پورزند

۲۸. بنیاد مرکز سانی (ایالات متحده آمریکا)

۲۹. به قابیل دست نزنید

۳۰. سازمان لغو مجازات اعدام در عراق

۳۱. گزینه‌های نجات لیبریا

۳۲. آکات بلژیک

۳۳. اتحادیه مسیحی برای پیشرفت و دفاع از حقوق بشر (جمهوری دموکراتیک کنگو)

۳۴. گروه پشتیبانی متقابل (گواتمالا)

۳۵. تمرکز بر مجازات اعدام (ایالات متحده آمریکا)

۳۶. جمعیت کلیدی و آسیب‌پذیر تانزانیا

۳۷. پروژه عدالت در مجازات اعدام (استرالیا)

۳۸. عدالت الئوس، دانشگاه موناش استرالیا

۳۹. آکات آلمان

۴۰. ائتلاف آلمان برای لغو مجازات اعدام

۴۱. انجمن فدرال پناهندگان ویتنامی در جمهوری فدرال آلمان

۴۲. کارگروه عدالت انتقالی (کره جنوبی)

۴۳. سازمان فرانسوی اومانیتی دیاسپو

۴۴. فدراسیون حقوق بشر ایتالیا

۴۵. سازمان سلام برای دموکراسی و حقوق بشر (حوزه خلیج فارس)

۴۶. آکات فرانسه

۴۷. کمیته آزادی زندانیان سیاسی

۴۸. انجمن پژوهشگران ایران

۴۹. جمعیت حقوق‌ بشر آذربایجان – ارک

۵۰. کانون خاوران

۵۱. نیکا، شبکه ایرانیان خواهان آزادی و دموکراسی

۵۲. کمپین برای آزادی کارگران زندانی

۵۳. سازمان آلمانی زنان برای آزادی

۵۴. همبستگی با انقلاب مردم ایران- فرانکفورت و ماینز

۵۵. صدای ایرانیان- فرانکفورت

۵۶. برمش- صدای زنان بلوچستان

۵۷. انجمن بین المللی پزشکان و کادر درمان ایران (آیفا)

۵۸. انجمن اقدام برای حقوق‌ بشر

۵۹. کانون سیمرغ کِبِک

۶۰. انسان آزاد (آلمان)

۶۱. کادر درمان برای دموکراسی و حقوق بشر- برلین

۶۲. بنیاد نه‌مران

۶۳. استقلال و برابری پایدار زنان

۶۴. اعدام کودکان را متوقف کنید

۶۵. سازمان هانای رۆژهەلات

۶۶. البرز- گروهی از حامیان خیزش زن-زندگی-آزادی (پاریس)

۶۷. فدراسیون کامیونیتی‌های تَرامِلی

۶۸. سازمان هوار هلپ آلمان

۶۹.  شبکه ایرانیان نروژ

۷۰. انجمن همبستگی برای ایران

۷۱. مینه‌سوتا برای ایران

۷۲. همه برای ایران (سوئیس)

۷۳. مرکز حقوق بشر زاگرس

۷۴. مرکز گزارشگران حقوق بشر کردستان

۷۵. فوروم همبستگی ایرانیان نروژ

۷۶. زن -زندگی-آزادی ملبورن

۷۷. فمینسیتا بن (فعالان ایرانی فلینتا در بن آلمان)

۷۸. کانون حامیان عدالت

۷۹. سازمان قدرت بین‌المللی زنان

۸۰. مسیر همبستگی برای ایران (کِبِک کانادا)

۸۱. پزشکان داوطلب کردستان

۸۲. گروه رِو ایران

۸۳. زن زندگی آزادی دارمشتات

۸۴. گروه زنان کردستان ایران