✍️ هیئت تحریریه رسانه‌های اتحادیه آزاد کارگران ایران

در شرایطی که به گفته کارشناسان اگر یک کارگر ۱۰۰ درصد درآمد خود را پس‌انداز کند، ۴۲٬۵ سال طول می‌کشد تا خانه بخرد و یا اینکه تمام درآمد کارگران هم کفاف اجاره بهاء را نمی‌دهد و بالاخره به گفته رئیس انجمن‌های صنفی کارگران ساختمانی از سال ۱۳۹۵ تاکنون در مدت هفت‌ساله شاهد تورم ۱۰۰۰ درصدی مسکن هستیم، شورای عالی کار با وقاحت تمام۹۰۰ هزار تومان بابت “حق مسکن” برای کارگران را تصویب کرد!

پیامد این مصوبه رانده شدن هرچه بیشتر مزدبگیران شهرهای بزرگ و صنعتی به نواحی حاشیه نشین این شهرها بخصوص به نواحی حاشیه نشین شهر تهران و همچنین افزایش پدیده هایی نظیر اتوبوس خوابی، کانکس خوابی و پشت بام خوابی و گورخوابی است. بنابر گفته یکی از دست اندرکاران حکومتی اگر روند حاشیه نشینی به همین شکل ادامه پیدا کند تا سال ۱۴۰۴، ۲۰ درصد از جمعیت کشور در حریم شهر تهران ساکن خواهند شد و “این یک فاجعه بزرگ است.”

اما راه حل حاکمان به این فاجعه بزرگ چیست! “وام چهار میلیارد تومانی” به متقاضیان مسکن! به تازگی سرپرست بانک مسکن، وعده پرداخت وام ۴ میلیارد تومانی به متقضایان مسکن را داده است. شرایط احراز وام به این صورت است که افتتاح ‌کننده حساب در سال جاری، در صورتی که بخواهد سقف مبلغ یعنی ۴ میلیارد تومان را ۱۵ سال بعد دریافت کند، باید از همین امسال و بطور ماهانه مبلغی را بپردازد تا آنکه در نهایت در پایان این دوره ۱۵ ساله، مبلغ چهار میلیارد تومان دریافت کند. محمود اولاد، کارشناس بازار مسکن این سیاست بانک مسکن را “نوعی ترفند دولتی” می‌نامد که البته اسم بهتر آن حقه‌بازی و کلاهبرداری حکومتی است.

این حقه‌بازان حکومتی خیلی خوب میدانند که با تورم سرسام‌آور و نزول دایمی نرخ ریال ۴ میلیارد تومان در ۱۵ سالِ دیگر چقدر بی ارزش خواهد بود ولی این مسئله برایشان اهمیتی ندارد. برای آنکه  سیاست آنها در عرصه مسکن مانند سیاست آنها در سایر عرصه ها نظیر بیمه های اجتماعی و مولدسازی دزدی و چپاول از جیب مردم محروم و زحمتکش است. در همین جا باید اشاره کنیم اگر چپاول و غارت، دزدی و فساد از عارضه های بسیاری از نظام های سرمایه داری در دنیای امروز است اما این فاکتورها آنچنان با نظام سرمایه داری در ایران در آمیخته اند که نظام سرمایه داری در ایران بدون این فاکتورها یک روز هم دوام نخواهد آورد.

کارگران و دیگر اقشار محروم و ستمکش جامعه، اما، در طی سالها تجربه روزانه اشان با این حقه بازی ها و سیاست های چپاولگرانه و قلدرمنشانه حاکمان آشنایی دارند.

دیگر باید بر همگان روشن شده باشد که هرگونه مطالبه ‌گری و خواست بهبود اوضاع توسط حکومت به بن بست رسیده و تنها راه رهایی از این وضعیت فلاکت بار اقتصادی-سیاسی و اجتماعی واژگون کردن این سیستم تبعیض آمیز و استثمارگر است. با اتحاد بین کارگران، معلمان، پرستاران، کارمندان و تمامی مزدبگیران جامعه و با دست بردن به اعتصابات و اعتراضات گسترده در تمامی کارخانجات و مراکز صنعتی و تولیدی بزرگ و کلیدی، باید به این اوضاع غیر انسانی پایان داد.

✍️ هیئت تحریریه رسانه‌های اتحادیه آزاد کارگران ایران