با اوج‌گیری و تداوم انقلاب «زن، زندگی، آزادی» و نقش محوری زنان در این انقلاب و بازداشت گسترده معترضان زن، رژیم تعرض و خشونت جنسی به زنان را در خیابان‌ها و شکنجه‌گاه‌ها افزایش داده و برای ترساندن معترضان بیش از پیش به نمایش می‌گذارد. این خشونت جنسی در خیابان‌ها، میزان خشونت و جنایت در بازداشتگاه‌ها و بازجویی‌ها پشت درهای بسته را نیز تصویر می‌کند.

پژوهش‌های گوناکون، صدها کلیپ از سوی مبارزان، اطلاع‌رسانی نرگس محمدی، فعال حقوق بشر و زندانی سیاسی، درباره تعرض و تجاوز به زنان زندانی، نشان از گسترش این تعرض است. خانم محمدی می‌نویسد: «زنان عموما در محل بازداشت در کوچه و خیابان و همچنین بازداشت‌گاه‌های موقت و حین بازجویی در سلول با فحاشی‌های رکیک جنسی و الفاظ آلت جنسی مواجه شده‌اند.»

«کمپین فعالین بلوچ»، گزارش داد که هفت کودک بلوچ بی‌شناسنامه در روز جمعه ۴ آذر ماه در یکی از بازداشت‌گاه‌های اطلاعات سپاه زاهدان مورد تجاوز جنسی قرار گرفته‌اند. نقل از یکی از کودکانی تجاوز شده گزارش شده است که «نیروهای اطلاعات سپاه با یکدیگر به زبان عربی صحبت می‌کردند».

گزارش دیده‌بان حقوق بشر و گزارش‌های تحقیقی گوناگون درباره اعتراضات و بازداشت‌ها در ایران نشان می‌دهد که پسران و دختران بازداشت‌شده در ایران، مورد خشونت‌های جنسی سیستماتیک و دستور داده و هدایت شده از بالا قرار می‌گیرند و در برخی موارد در زندان به آن‌ها «تجاوز» می‌شود. مصاحبه‌ها با افراد، گزارش‌ها، مستندات و تصاویری که جمع‌آوری شده، موارد تجاوزی که حتی باعث ایجاد جراحتی شده ‌است را نشان می‌دهد.

هر چند تعرض و تجاوز ویژگی ذاتی حکومت مطلقه ولایت فقیه است، پرسش مولوی عبدالحمید امام‌ جمعه اهل‌ سنت زاهدان افشاگرانه است که می‌پرسد: «چه کسی فکر می‌کرد در نظامی که علما در رأس آن هستند و عنوان جمهوری اسلامی دارد، به جای شنیدن صدای معترضان، با آنان رفتارهایی مثل قتل، اعدام، تجاوز جنسی و شکنجه‌های سنگین صورت خواهد گرفت. آمران و عاملان این جنایات چه جوابی در پیشگاه خدا دارند؟»

این پرسش مولوی عبدالحمید را باید از هواداران حکومتِ مدعی دین و اخلاق هم پرسید که با افشای ماهیت و عملکرد رژیم چگونه باز از آن و رهبر آن که این همه جنایت را شخصا مدیریت می‌کند، حمایت می‌کنید؟

استفاده از خشونت‌های جنسی سیستماتیک و دستور داده و هدایت شده از بالا ابزار جنسی علیه معترضان و مبارزان در جمهوری اسلامی تازگی ندارد و در سراسر تاریح جمهوری اسلامی در جریان بوده است. کوه این یخ را آیت الله منتظری در خاطرات خود در دهه شصت و آقای کروبی در نامه‌ی خود در باره زندان کهریزک در دهه هفتاد، نرگس محمدی، مهدی محمودیان و دیگران در نوشته‌های خود در دهه نود و این روزها نشان می‌دهند.

خشونت و آزار جنسی یکی از ابزارهای همه‌ی سیستم‌های تمامیت‌خواه که پایگاه اجتماعی ندارند است. اهداف آن، تخریب روانی و شخصیتی معترضان و زندانیان، شکستن مقاومت رزمندگان، ارعاب مبارزان، ترساندن خانواده‌های مبارزان، اقشار جامعه که هنوز به صف مبارزان نپیوستند و در نهایت توقف و درهم شکستن انقلاب است.

خشونت جنسی رژیم بیانگر سرشت رژیم است. آنرا باید تاحد ممکن با اسناد افشا کرد. افشا نکردن این جنایت موجب تداوم این شیوه سرکوبگرانه و غیر انسانی علیه زنان می‌شود. خانواده‌ها و مبارزان باید سکوت خود را بشکنند و این جنایت را در سطح ملی و بین‌المللی افشا کنند.

ما دزدیده شدن معترضان، شکنجه و تعرض جنسی آنها را شدیدا محکوم می‌کنیم و آنرا نه از روی قدرت رژیم بلکه از بیچارگی، درماندگی و سقوط اخلاقی بیش از پیش آن می‌دانیم.

فشار، دستگیری و آزار جنسی را فورا متوقف و جرم‌انگاری کنید.

پیش به سوی همبستگی بیشتر و گسترش اعتراض، تحصن، اعتصاب و نافرمانی مدنی برای سرنگونی رژیم متجاوز

شورای ملی تصمیم

۱۱ دی ۱۴۰۱ – ۱ ژانویه ۲۰۲۳