رژیم جمهوری اسلامی کارنامه سیاهی جز سرکوب‌های خونین مردم ایران ندارد. یکی از خونین‌ترین آنها به خاک و خون کشیدن اعتراضات ۱۳۹۸ است که در ۲۴ آبان شروع شد و در ۲۹ استان و ۱۰۴ شهر لرزه بر نظام ولایت فقیه انداخت.

اعتراضات آبان خونین پس از انجام مجدد سهمیه‌بندی بنزین و افزایش ۲۰۰ درصدی قیمت آن آغاز شد. این اعتراضات که عمدتاً در محلات کارگری و فقیرنشین شهرها متمرکز و مسالمت‌آمیز بود، به درستی و آگاهانه کل نظام جمهوری اسلامی و رهبران آن را هدف گرفته بود. مردم به مشکلات شدید اقتصادی (از جمله، گرانی بنزین) و فساد حکومت با دست خالی اعتراض کردند. اما رژیم قیام را با دستگیری بیش از ۸۶۰۰ تن، حد اقل ۱۵۰۰ کشته و اعدام چندین تن در زندان پاسخ داد.

رژیم اینترنت تلفن همراه و اینترنت سراسری را قطع کرد؛ معترضان را «اخلال‌گر» خواند و تهدید کرد. همزمان نهادهای امنیتی با ارسال پیامک‌های تهدیدآمیز به تلفن‌های همراه شهروندان کنشگر فرستاد. علی خامنه‌ای، از تصمیم سران قوا مبنی بر افزایش قیمت بنزین حمایت کرد. معترضان را «اشرار و ضدانقلاب و دشمنان ایران» خواند و در جلسه‌ای با حضور مقامات امنیتی و دولتی، از آن‌ها خواست تا به هر قیمتی که شده، اعتراضات مردم را متوقف کنند.

پس از سرکوب خونین اعتراضات خامنه‌ای در ۶ آذر ۱۳۹۸، در یک بی‌شرمی بی‌سابقه معنای مستضعفان را بازتعریف کرد و گفت: «مستضعفان برخلاف آنچه که امروز به‌اشتباه، به افراد آسیب‌پذیر و فرودست می‌گویند، به معنای انسان‌هایی است که پیشوایان بالقوه‌ی عالَم بشریت و خلیفةالله در زمین هستند». به بیان دیگر او نیروهای سرکوبگر قشری را «مستضعفان» واقعی خواند.

حکومت به زور متوسل شد و از سلاح گرم استفاده کرد. نیروهای امنیتی و سرکوب مستقیم و از روی بام ساختمان‌ها و سوار بر بالگردها و مستقیم به صورت یا اعضای حیاتی معترضان تیراندازی کردند. به شکنجه‌ی گسترده بازداشت‌شدگان به روش‌هایی مانند اعدام مصنوعی، شوک الکتریکی و القای حس خفگی با آب برای گرفتن اعتراف اجباری پرداختند.

شعارهای که دلاوران آبان خونین فریاد زدند و ترانه‌های که زمزمه کردند را از یاد نمی‌بریم. آن دلاوران در شعارهایشان به دیکتاتوری مذهبی، سرکوب و نبود آزادی‌های فردی، سیاسی و اجتماعی اعتراض کردند و خواهان آزادی و حذف انواع تبعیض‌ها شدند. آنها در شعارهایشان خواست عدالت اجتماعی را مطرح ‌کردند و به گرانی، فقر، استثمار و فساد اعتراض نمودند. نمونه‌ای از شعارهای این دلاوران:

ای ملاها جمع کنین، شَرتونو کم کنین. ایرانی با غیرت، حمایت، حمایت. ایرانی بسه دیگه، غیرتتو نشون بده. ایرانی می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد. آزادی و عدالت، این است شعار ملت. آسید علی ببخشید، دیگه باید بلند شید. بنزین گرون تر شده، فقیر فقیرتر شده. پول نفت گم شده، خرج فلسطین شده. توپ تانک فشفشه، آخوند باید گم بشه. جمهوری اسلامی، نمی‌خوایم، نمی‌خوایم. جواب ما تفنگ نیست، این همه کشته کم نیست؟ چه اشتباهی کردیم که انقلاب کردیم. خامنه‌ای به هوش باش، ما مردمیم نه اوباش. خیابون‌ها خونی شد، آزادی قربانی شد. دشمن ما همین‌جاست، دروغ می‌گن آمریکاست. دیکتاتور حیا کن، مملکت را رها کن. رهبر بی‌کفایت، نمی‌خوایم نمی‌خوایم. سوریه را رها کن، فکری به حال ما کن. سوریه کم آورده، تقصیر ملت چیه؟. فقر، کشتار، گرانی، مردم شدن قربانی. مرگ بر خامنه‌ای. مرگ بر دیکتاتور. مرگ بر گرانی. ملت چرا نشستی؟ منجی خودِ تو هستی. می‌جنگیم می‌میریم، ایران‌رو پس می‌گیریم. نترسید نترسید ما همه با هم هستیم. ننگ ما ننگ ما، رهبر الدنگ ما. نه پول داریم، نه بنزین، گور بابای فلسطین. نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران.

کنشگران انقلابی آهنگ‌ها و ترانه‌های «دستاشو مشت کرده»، «یاد آر»، «آبان ادامه دارد»، «وداع بعد از رفتن» و ده‌ها ترانه دیگر را زمزمه کردند.

انقلاب زن، زندگی، آزادی، ادامه راه شهیدان آبان خونین است. در سالگرد قیام خونین آبان یاد دلاوران آن قیام را گرامی می‌داریم و پیمان می‌بندیم تا رسیدن به آرمان والای آنها که سرنگونی حکومت اسلامی و ایجاد نظامی دموکراتیک، سکولار مبتنی بر آزادی، حقوق بشر، رفاه همگانی و رفع هرگونه تبعیض، خیابان‌ها ترک نکنیم.

یاد شهیدان آبان خونین جاودان.

زن، زندگی، آزادی

شورای ملی تصمیم

۲۳ آبان ۱۴۰۱ – ۱۴ نوامبر ۲۰۲۲